Συνταγματικό ιστολόγιο

Στις 5 Απριλίου 2024, το Εφετείο του Ελσίνκι έκρινε ότι η συγκέντρωση κάτω από τη σημαία της ναζιστικής σβάστικας αποτελούσε αδίκημα υποκίνησης μίσους, συγκεκριμένα, αναταραχή εναντίον μιας ομάδας πληθυσμού. Σε αντίθεση με τη γερμανική νομοθεσία, η φινλανδική νομοθεσία δεν περιλαμβάνει καμία συγκεκριμένη απαγόρευση συμβόλων αυτού του είδους. Επομένως, αφήνει ανοιχτό υπό ποιες συνθήκες η δημόσια χρήση συμβόλων όπως αυτά που συνδέονται με το ναζιστικό καθεστώς συνιστά στην πραγματικότητα ποινικό αδίκημα. Σε αυτό το πλαίσιο, το συμπέρασμα του Εφετείου είναι ευπρόσδεκτο. Εάν το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό, αυτό θα είχε προκαλέσει μια σειρά από δύσκολα ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο τροποποίησης του ρυθμιστικού πλαισίου για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος. Ωστόσο, η απόφαση μπορεί να ασκηθεί έφεση.

Από το “Moin” στο βορρά έως το “Grüß Gott” στο νότο – πόση εθνική εκπροσώπηση απαιτεί το δικαίωμα ψήφου; Η δεύτερη ημέρα της προφορικής ακρόασης για τη μεταρρύθμιση του εκλογικού νόμου αφορούσε ακριβώς αυτό το ζήτημα. Η Δεύτερη Γερουσία του BVerfG έχει τώρα το καθήκον που ο νομοθέτης δεν κατάφερε: μια ολοκληρωμένη απόφαση για τα δικαιώματα ψήφου με συναίνεση. Δύσκολα φαίνεται στα χαρτιά του.

Το επόμενο έτος, η Nottebohm θα κλείσει τα 70. Μόλις πολύ πρόσφατα, ο Weiler, σε αυτό το ιστολόγιο, τόνισε ότι το επιχείρημα ενός γνήσιου συνδέσμου – που στηρίζει την υπόθεση της Επιτροπής κατά του συστήματος χρυσών διαβατηρίων της Μάλτας – δεν είναι πειστικό και βασίζεται σε ένα « τεντωτική ανάγνωση του Nottebohm». Ωστόσο, στην υπόθεση Επιτροπή κατά Μάλτας, το ΔΕΕ μπορεί κάλλιστα να αναζωογονήσει μια ευρωπαϊκή συζήτηση σχετικά με τους γνήσιους δεσμούς που μας δεσμεύουν. Για μια φορά, θα υποστήριζα ότι είναι καιρός να επισημάνω ότι η εθνικότητα δεν είναι ό,τι κάνει ένα κράτος.

Εάν, όπως υποδηλώνει η γερμανική εμπειρία, ο αποκλεισμός actio popularis χρησιμεύει στο να εμποδίζει τα άτομα να επικαλούνται αντικειμενική παρανομία που δεν αφορά δικαιώματα, ενώ η σύσταση ενώσεων είναι ένας τρόπος επιβολής της αντικειμενικής νομιμότητας παρά τον αποκλεισμό actio popularis, είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί αυτό πρέπει να έχει οποιαδήποτε σχέση με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι τελικά δικαιώματα.

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) στην υπόθεση Verein KlimaSeniorinnen v. Η Ελβετία είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα του φαινομένου του Παρισιού: η επιρροή των μη δεσμευτικών συλλογικών στόχων της Συμφωνίας του Παρισιού (ΣΠ) στην ερμηνεία του εγχώριου συνταγματικού δικαίου ή του διεθνούς δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις διαφορές για το κλίμα. Η απόφαση του Δικαστηρίου αποδεικνύεται ουσιαστικό στοιχείο για την έναρξη των απαραίτητων δημοκρατικών συζητήσεων στις οποίες η ΠΑ βασίζεται «από κάτω προς τα πάνω». Η ενίσχυση του διαδικαστικού σκέλους του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ θα είναι ένα ουσιαστικό βήμα προς την περαιτέρω ενίσχυση της δημοκρατικής λήψης αποφάσεων κατά την κοινωνική μετάβαση στην κλιματική ουδετερότητα.

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας εξέδωσε μια ιστορική απόφαση για την κλιματική αλλαγή και τα ανθρώπινα δικαιώματα στο M.K. Ranjitsinh and Others v. Union of India and Others (εφεξής «M.K. Ranjitsinh») στις 21 Μαρτίου 2024. Τρεις δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου, με επικεφαλής τον Ανώτατο Δικαστήριο, D.Y. Chandrachud, διατύπωσε ένα νέο συνταγματικό δικαίωμα να απαλλαγούμε από τις αρνητικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, βασιζόμενοι στο Άρθρο 21 (το θεμελιώδες δικαίωμα στη ζωή και την προσωπική ελευθερία) και στο άρθρο 14 (το θεμελιώδες δικαίωμα στην ισότητα) του ινδικού Συντάγματος. Η τελική απόφαση είναι μια αξιοσημείωτη εξέλιξη για την εξέλιξη των συνταγματικών διαφορών για το κλίμα στην Ινδία