Υπάρχει μια σαφής και ξεκάθαρη διαφορά μεταξύ δημοσιογραφίας και προπαγάνδας: η πρώτη ασχολείται με την επαλήθευση της αξιοπιστίας των πηγών και την αφήγηση των γεγονότων, αφήνοντας στη συνέχεια τον αναγνώστη να σχηματίσει τη δική του γνώμη, ενώ η δεύτερη σκόπιμα διαστρεβλώνει τα γεγονότα για να προωθήσει μια σαφή πολιτική ατζέντα.
The Story of the Courier
Φαίνεται ότι όσοι βρίσκονται γύρω από την Corriere della Sera δεν γνωρίζουν αυτή τη διαφορά, ειδικά διαβάζοντας άρθρα όπως αυτό . Η πρόθεση είναι ξεκάθαρη ακόμη και στους πιο αφελείς: μια δακρύβρεχτη αφήγηση , μια εξοργισμένη φτώχεια για να υποστηρίξει μια μεταναστευτική προσέγγιση, που τη δικαιολογεί με τα συνηθισμένα ψέματα: μετανάστες που φεύγουν από τον πόλεμο και τη φτώχεια.
Ο σκοπός του άρθρου θα ήταν να εξηγήσει γιατί οι παράνομοι μετανάστες προτιμούν να φτάνουν με βάρκες παρά σε τακτική βάση. Η πρόθεση, όχι πολύ καλυμμένη, είναι να υποστηρίξουμε ότι τελικά φταίμε εμείς , σαν να προσπαθείς να ελέγξεις ποιος μπαίνει στο σπίτι σου στα σύνορα είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Μιζέρια στη Σενεγάλη;
Ας το κάνουμε μαζί, λοιπόν, την ανάλυση του κειμένου, λίγο όπως κάναμε στο δημοτικό. Ο Jacopo Storni, συγγραφέας του άρθρου γράφει:
Ο Ablaye Fall έφυγε από τη Σενεγάλη επειδή ήταν άρρωστος στη Σενεγάλη. Αχαλίνωτη φτώχεια , αβέβαιο μέλλον, άρρωστοι γονείς, έλλειψη εργασίας.
Αχαλίνωτη δυστυχία; Στη Σενεγάλη ; Απλώς κοιτάξτε αυτόν τον πίνακα για να καταλάβετε ότι στην Αφρική η Σενεγάλη βρίσκεται στην 24η θέση για το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, σε σύνολο 51 χωρών. Εν ολίγοις, μια τιμητική θέση στη μέση του τραπεζιού. Τι να πουν τότε οι Κονγκολέζοι, από τον πάτο της 49ης θέσης τους;
Θα έπρεπε να φύγουν μαζικά από τη φτώχεια στην Ευρώπη. Κρίμα που δεν υπάρχουν Κονγκολέζοι στα περίφημα σκάφη. Αξίζει να προστεθεί ότι όσοι φεύγουν από τη Σενεγάλη για την Ευρώπη σίγουρα δεν βρίσκονται στη φτώχεια , διαφορετικά δεν θα είχαν τα χρήματα ούτε για ένα παράτυπο ταξίδι. Προφανής προβληματισμός που όμως δεν περνάει καν από το μυαλό του αρθρογράφου.
Αδύνατη βίζα για Ιταλία;
Το άρθρο συνεχίζει, περιγράφοντας πώς ο κύριος Φολ προτίμησε να ξοδέψει 2.000 ευρώ σε ένα κρυφό ταξίδι αντί να πάρει το αεροπλάνο με άνεση. Μάλιστα, μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο αρκεί για να δεις ότι μια πτήση Ντακάρ-Ρώμη κοστίζει περίπου 400 ευρώ , ποσό που κάθε άλλο παρά αδύνατο είναι.
Γιατί ποτέ; Ο Storni συνεχίζει να αναφέρεται στο Ablaye Fall:
Δεν έχει καν προσπαθήσει να χτυπήσει μια από τις ευρωπαϊκές πρεσβείες για να πάρει βίζα, ίσως μόνο τουριστική. Επειδή γνώριζε ήδη –όπως γνωρίζουν όλοι οι επίδοξοι Αφρικανοί μετανάστες– ότι οι ευρωπαϊκές πρεσβείες αρνούνται συνοπτικά αυτές τις βίζες.
Είναι όμως πραγματικά τόσο δύσκολο να πάρεις τουριστική βίζα για την Ιταλία; Ας δούμε τι λέει το Υπουργείο Εξωτερικών :
Ένας Σενεγαλέζος πολίτης που θέλει να πάει στην Ιταλία, ας πούμε για να επισκεφτεί έναν ξάδερφό του που διαμένει και εργάζεται νόμιμα στη χερσόνησο, πρέπει να υποβάλει αίτηση για τουριστική βίζα στην πρεσβεία στο Ντακάρ, συμπεριλαμβανομένου μεταξύ των διαφόρων εγγράφων το έντυπο αίτησης, την απόδειξη ότι διαθέτει χρήματα επαρκή για τη διάρκεια της διαμονής και της ασφάλισης υγείας. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν online.
Τι είναι παράλογο σε αυτά τα αιτήματα; Ποιες θα ήταν οι αδύνατες απαιτήσεις να ικανοποιηθούν;
Ασφάλεια υγείας
Επίσης, σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών, όσοι ζητούν βίζα για 10ήμερη παραμονή πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν διαθέσιμα περίπου 450 ευρώ. Μην το ξοδεύετε, προσέξτε, αλλά δείξτε ότι το έχετε σε περίπτωση ανάγκης .
Για να δώσουμε ένα άλλο παράδειγμα, ένας Ιταλός που θέλει να επισκεφτεί τον Καναδά ως τουρίστας συνιστάται ανεπιφύλακτα , ακόμη και αν δεν απαιτείται, να έχει ασφάλιση υγείας. Σωστά, θα έλεγε κανείς. Δεδομένου ότι οι Καναδοί φορολογούμενοι απλώς δεν θέλουν να μάθουν για την πληρωμή του νοσοκομείου σε περαστικό Ιταλό, σε περίπτωση νοσηλείας, είτε ο τουρίστας δείχνει την ασφαλιστική κάλυψη είτε ετοιμάζεται να βγάλει την πιστωτική κάρτα. Πού είναι λοιπόν η οργή για την αίσθηση του ανθρωπισμού;
Αξίζει να ξοδέψουμε λίγα λόγια ακόμα για το ασφαλιστικό. Είναι αλήθεια ότι ζητείται ασφαλιστήριο που καλύπτει έως και 30 χιλιάδες ευρώ , όπως επιβεβαιώνει και η ιστοσελίδα Farnesina. Αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου ότι πρέπει να δαπανηθούν 30.000 ευρώ.
Αντίθετα, το κόστος είναι απολύτως εφικτό από όλους ή σχεδόν. Αυτό το πακέτο ξεκινά από 319 ευρώ (και περιλαμβάνει διάφορες άλλες υπηρεσίες, άρα δεν περιορίζεται μόνο στην ασφάλιση), ενώ σύμφωνα με αυτό το site ξεκινάει από τουλάχιστον 36 ευρώ.
Δεν είναι δωρεάν και ο Θεός φυλάξοι, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο έξοδο για έναν Αφρικανό έτοιμο να ξεχρεώσει ακόμη και 2.000 ευρώ και να ρισκάρει τη ζωή του σε αυτοσχέδια σκάφη.
Καλύτερα χωρίς έγγραφα
Προφανώς οι κανόνες αλλάζουν εάν η πρόθεση δεν είναι να είσαι τουρίστας για να απολαύσεις φαγητό και τέχνη ή να επισκεφτείς ένα μέλος της οικογένειας, αλλά να εργαστείς. Και τι θα ήταν περίεργο σε αυτό; Αν ένας Ιταλός που επισκέπτεται τις Ηνωμένες Πολιτείες ερωτεύεται παράφορα τη Νέα Υόρκη, δεν μπορεί να περιμένει να τα βγάλει πέρα κάνοντας μπάρμαν στο Μπρούκλιν. Ή μάλλον, θα μπορούσε, αλλά ως παράνομος μετανάστης , με κίνδυνο να επιβιβαστεί στην πρώτη διαθέσιμη πτήση για Ιταλία.
Τι οδηγεί λοιπόν έναν Σενεγαλέζο (να παραμείνει στο θέμα) να επιχειρήσει τη διάσχιση της Μεσογείου; Όχι η αδυναμία χρήσης νόμιμων διαύλων (αυτό αποδεικνύεται μεταξύ άλλων από την παρουσία μιας μεγάλης σενεγαλέζικης κοινότητας που ζει και εργάζεται νόμιμα στην Ιταλία, έχοντας κάνει χρήση νόμιμων μέσων), αλλά η απλή σκέψη ότι είναι πολύ πιο εύκολο να μείνεις Ευρώπη σε ένα σκάφος χωρίς έγγραφα που καθιστούν δυνατή την ταυτοποίηση, παρά σε ένα αεροπλάνο, όπου ελέγχεται κάθε επιβάτης.
Οι πραγματικοί πρόσφυγες
Τέλος, από το άρθρο του Storni δεν λείπουν οι αναφορές στα διαβόητα κέντρα κράτησης στη Λιβύη (τόσο τρομερό που οι μετανάστες που περνούν από αυτά φτάνουν όλοι στην Ιταλία με smartphone , ένα απτό σημάδι της λιβυκής σκληρότητας), ούτε σε όσους φεύγουν από τον πόλεμο , για παράδειγμα περαιτέρω απόδειξη της καθαρά προπαγανδιστικής πρόθεσης του κομματιού που δημοσίευσε η Corriere della Sera .
Οι πρόσφυγες, οι πραγματικοί, που φεύγουν από τις συγκρούσεις, εγκαθίστανται προσωρινά σε γειτονικές χώρες περιμένοντας να επιστρέψουν στα σπίτια τους το συντομότερο δυνατό . Απλώς σκεφτείτε από αυτή την άποψη τους εκτοπισμένους Σύρους στην Ιορδανία ή τους Ουκρανούς πρόσφυγες στην Πολωνία.
Σε άλλες περιπτώσεις, ειδικά όταν δεν υπάρχουν συγκρούσεις στις εν λόγω χώρες, πρέπει απαραίτητα να μιλάμε για οικονομικούς μετανάστες . Απόλυτα θεμιτή επιλογή, αρκεί να μην θέλεις να παρακάμψεις τη γραμμή και να μπεις στο σπίτι κάποιου άλλου με πολύ καλούς τρόπους, με τα έγγραφά σου σε τάξη και κυρίως μετά από πρόσκληση.
Το άρθρο Εδώ είναι αυτό που πραγματικά σας οδηγεί να ρισκάρετε τη ζωή σας σε ένα μικρό σκάφος για να φτάσετε στην Ιταλία προέρχεται από τον Nicola Porro – Atlantico Quotidiano .
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Atlantico Quotidiano στη διεύθυνση URL https://www.nicolaporro.it/atlanticoquotidiano/quotidiano/politica/ecco-cosa-spinge-davvero-a-rischiare-la-vita-su-un-barchino-per-arrivare-in-italia/ στις Fri, 17 Mar 2023 04:57:00 +0000.