«Η τέχνη του σοβιετικού ποδοσφαίρου» που διαβάζεται από τον Tullio Fazzolari
Ο Λένιν δήλωσε ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Ωστόσο, το καθεστώς των Μπολσεβίκων χρειαζόταν επίσης κάποιο όπλο για να αποσπάσει την προσοχή των μαζών. Τίποτα καλύτερο από τον αθλητισμό που όχι μόνο δεν ήταν σε σύγκρουση με την κομμουνιστική ιδεολογία αλλά θα μπορούσε ακόμη και να γίνει το εργαλείο για να δοξαστεί η Σοβιετική Ένωση. Η ιστορία των επόμενων οκτώ δεκαετιών δείχνει ότι τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά. Από τον στίβο στη γυμναστική μέχρι το μπάσκετ, οι Σοβιετικοί αθλητές ήταν πάντα πρωταγωνιστές εντυπωσιακών παραστάσεων. Αλλά το μαζικό άθλημα εξ ορισμού σε διεθνές επίπεδο είναι το ποδόσφαιρο και ακόμη και στο ποδόσφαιρο δεν έλειψαν οι επιτυχίες όπως η νίκη στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα το 1960. Ωστόσο, στη Ρωσία, πριν από την Οκτωβριανή επανάσταση, ήταν ένα άθλημα που ασκούνταν μόνο πολύ λίγοι άνθρωποι και σημαντικά πίσω από άλλες χώρες.
Ο Καταλανός ιστορικός Κάρλος Βίνιας αφηγείται πώς γίνεται η μεταμόρφωση με το «Η τέχνη του σοβιετικού ποδοσφαίρου» (il Saggiatore, 192 σελίδες, 16 ευρώ) σε μετάφραση Simone Cattaneo. Η προέλευση του ποδοσφαίρου στη Ρωσία δεν είναι διαφορετική από εκείνες στην Ιταλία. Μεταξύ του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, επί τσαρικής αυτοκρατορίας, το παιχνίδι του ποδοσφαίρου εισήχθη από Άγγλους μετανάστες. Λίγο πολύ όπως συνέβη στη Γένοβα ή το Μιλάνο τα ίδια χρόνια, υπάρχουν επιχειρηματίες, μηχανικοί και τεχνικοί που έχουν εγκαταλείψει προσωρινά το Ηνωμένο Βασίλειο για επαγγελματικούς λόγους, αλλά δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να εγκαταλείψουν το αγαπημένο τους άθλημα. Παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες, αρχίζουν να γίνονται σχεδόν ερασιτεχνικοί αγώνες σε Αγία Πετρούπολη και Μόσχα.
Οι Βρετανοί μπαίνουν στο γήπεδο. Γοητευμένοι από την καινοτομία, οι Ρώσοι αρχίζουν να συμμετέχουν, αλλά είναι όλοι μέλη ελίτ κλαμπ. Η πρώτη μεγάλη ομάδα, η Μοροζόβτσι, γεννήθηκε, αλλά το ποδόσφαιρο παρέμεινε άθλημα για τους πλούσιους αστούς, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη παίζονταν ήδη πρωταθλήματα που προσέλκυαν μάζες φιλάθλων. Η πραγματική καμπή έρχεται αργότερα. Με το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισε να δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στη φυσική κατάσταση. Ο αθλητισμός θεωρείται επίσης το εργαλείο για την καταπολέμηση της ενδημικής μάστιγας του αλκοολισμού. Προτεραιότητα όμως δίνεται στη γυμναστική. Το ποδόσφαιρο άρχισε να εδραιώνεται κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Είναι, για παράδειγμα, οι νεοσύλλεκτοι του Κόκκινου Στρατού που παίζουν ποδόσφαιρο στους καιρούς που αφήνουν ελεύθεροι οι προπονήσεις. Και σε σύντομο χρονικό διάστημα, το ποδόσφαιρο έγινε ένα από τα πιο εξασκημένα και ακολουθούμενα αθλήματα στη Σοβιετική Ένωση.
Οι αρχές, όπως λέει ο Βίνας, το αντιλαμβάνονται τέλεια και το παίρνουν τον έλεγχο. Γεννιούνται σπουδαίοι σύλλογοι που θα ακούτε για πολλά χρόνια: ΤΣΣΚΑ, Λοκομοτίβ, Σπαρτάκ, Ντιναμό διαφόρων πόλεων. Κανένας δεν γεννήθηκε τυχαία: ένας ήταν η ομάδα του Κόκκινου Στρατού, άλλος οι σιδηροδρομικοί και άλλος το συνδικάτο των εργαζομένων. Και ακόμη και η επίφοβη πολιτική αστυνομία έχει το δικό της κλαμπ και ένας ταλαντούχος ποδοσφαιριστής που αρνείται να παίξει εκεί καταλήγει στη Σιβηρία. Μόνο μερικές υπέροχες αναμνήσεις έχουν απομείνει από αυτόν τον κόσμο που είπε ο Βίνας. Όλη η υπόλοιπη λαμπρότητα του σοβιετικού ποδοσφαίρου τελείωσε με τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/quando-lunione-sovietica-era-nel-pallone/ στις Sun, 28 Apr 2024 06:42:44 +0000.