Όχι μόνο Ναβάλνι: πόσοι άλλοι αντίπαλοι πέθαναν για μια βόλτα χρειαζόμαστε για να αναγνωρίσουμε το χέρι του Εχθρού; Το σημειωματάριο του Γκουίλια
Ένας πρωθυπουργός που δεν έχει ακόμη πληγεί από την υποκριτική «κρατική σύνεση», ο Καναδός Τζάστιν Τριντό, αναλαμβάνει να δηλώσει τι πιστεύουν όλοι οι συνάδελφοί του, αλλά κανείς δεν λέει: «Ο Πούτιν είναι τέρας». Αυτό αρκεί για να καταλάβουμε τι συνέβη με τον Αλεξέι Ναβάλνι, τον κύριο αντίπαλο του καθεστώτος, που βρέθηκε νεκρός «από μια ασθένεια μετά από μια βόλτα», σύμφωνα με την πρώτη εξήγηση που έδωσαν οι δεσμοφύλακες, και που θα ακουγόταν αστείο, αν δεν ήταν δραματικό. («εμβολή», εξήγηση νούμερο δύο).
Πόσο θα μπορούσε αυτός ο 47χρονος ήρωας, που επέστρεψε στην πατρίδα του, παρά το ότι φανταζόταν τη μοίρα που τον περίμενε, στην αρκτική ποινική αποικία του Χαρπ (δύο χιλιάδες χιλιόμετρα από τη Μόσχα), είναι το τελευταίο εξωφρενικό παραμύθι που ο ο σύγχρονος κόσμος δεν πρέπει να ανεχθεί περισσότερο.
Η ΔΥΣΗ ΑΓΝΟΗΣΕ ΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ;
Ωστόσο, η δίωξη που υπέστη ο φυλακισμένος και απομονωμένος Ναβάλνι, οι ποινές που του επιβλήθηκαν σε πολυετή φυλάκιση χωρίς νομική βάση, η δηλητηρίαση από τις μυστικές υπηρεσίες -αλλά στην πραγματικότητα προφανής- του Τσάρου που τον οδηγούσαν στον άλλο κόσμο, Εν ολίγοις, όλα όσα θα έπρεπε να έχουν κάνει τη Δύση να καταλάβει για κάποιο διάστημα με τι είδους «κρατικό πρόσωπο» είχαν να κάνουν, δεν έχουν παράγει τίποτα συγκεκριμένο. Ούτε καν ακίνδυνες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας τουλάχιστον στην Ευρώπη: ή θυμάται κανείς τις πλατείες να φωνάζουν «θέλουμε τον Ναβάλνι ελεύθερο»;
Ούτε καν η εισβολή που εξαπέλυσε ο Πούτιν στην Ουκρανία πριν από δύο χρόνια, και οι σφαγές αμάχων στον πόλεμο που μόνο αυτός ήθελε, δεν έχουν δώσει στις κυβερνήσεις μια κλήση αφύπνισης. Οι οποίες, στις καλύτερες περιπτώσεις, περιορίστηκαν στην παροχή όπλων και χρημάτων σε όσους δέχθηκαν επίθεση για να αμυνθούν και στην έγκριση οικονομικών κυρώσεων στη Ρωσία, των οποίων το πρακτικό αποτέλεσμα κατά της ολιγαρχίας και του συστήματός της είναι ακόμη ασαφές.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ
Δεν είναι αλήθεια ότι στην ιστορία οι συγκρούσεις φαίνονται τραγικές την πρώτη φορά και κωμικές τη δεύτερη, αν επαναλαμβάνονται με παρόμοιες πτυχές. Ακόμη και στη δεκαετία του 1930 δεν ήταν πολλοί που θεωρούσαν τον Χίτλερ διαφαινόμενο κίνδυνο όχι μόνο για την Πολωνία, από την οποία σύντομα θα έπαιρνε το Ντάντσιγκ με όλο τον υπόλοιπο παγκόσμιο πόλεμο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το Ολοκαύτωμα που ακολούθησε.
Το σημερινό Γκντανσκ λέγεται Ουκρανία, το Λάγκερ έχει την εμφάνιση των Γκουλάγκ και η διαφωνία έχει το πρόσωπο του Ναβάλνι χαραγμένο για πάντα: Η ιστορία επαναλαμβάνεται και είναι, για άλλη μια φορά, τραγική.
Ποιους και πόσους ακόμη αντιπάλους που πέθαναν για μια βόλτα χρειαζόμαστε για να αναγνωρίσουμε το χέρι του Εχθρού; Για πόσες άλλες εισβολές, για να καταλάβουμε ότι στην Ουκρανία δεν διακυβεύεται μόνο η μοίρα του Ζελένσκι και του λαού του, αλλά η οικουμενική αξία της ελευθερίας και η θεσμική αξία της δημοκρατίας, δηλαδή του «χειρότερου, εξαιρουμένων όλων οι άλλοι» κυβερνητικό μοντέλο, σύμφωνα με τον περίφημο ορισμό του Τσόρτσιλ;
Η τελευταία καθεστωτική βαρβαρότητα αναγκάζει τις κυβερνήσεις και τα όντα που σκέφτονται ακόμη να μην αρκούνται στο να φωνάζουν την «αγανάκτησή» τους, μέχρι τον επόμενο «εμβολισμό», μέχρι την επόμενη εισβολή.
(Δημοσιεύτηκε στα L'Arena di Verona, Il Giornale di Vicenza, Bresciaoggi και Gazzetta di Mantova)
www.federicoguiglia.com
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/navalny-eroe-russia/ στις Tue, 20 Feb 2024 06:42:01 +0000.