Στρεβλώσεις και παραξενιές του μαχητικού αντιφασισμού. Η εμβληματική περίπτωση του Gustavo Zagrebelsky στη Repubblica . Οι γρατσουνιές του Damato
Στο τέλος μιας «παρέμβασης» του επίτιμου προέδρου του Συνταγματικού Δικαστηρίου Gustavo Zagrebelsky στη χθεσινή Repubblica διαβάζουμε αυτή την άτακτη, ή μάλλον πολύ άτακτη, ερώτηση που οδηγεί, όπως θα δούμε, σε μια συγκλονιστική ανακάλυψη: «Είναι σύμπτωση. ότι όσοι δεν θέλουν να δηλώσουν αντιφασίστες είναι ο ίδιος που θέλει να αλλάξει το Σύνταγμα;».
Ο υπαινιγμός είναι φυσικά στην πρόταση της κυβέρνησης Τζιώργια Μελώνη, που εξετάζεται πρώτα στη Γερουσία, για απευθείας εκλογή Πρωθυπουργού. Για το οποίο ο ίδιος ο Zagrebelsky προσπάθησε να αστειευτεί τότε -και πάλι στη Repubblica- γράφοντας ότι ήταν τόσο καλά μελετημένο που θα μπορούσε να ξεπεράσει ακόμη και ένα δημοψήφισμα. Και υπογραμμίζοντας τον ειρωνικό χαρακτήρα του άρθρου από την ανήσυχη εφημερίδα υποδοχής.
Τότε ο επίτιμος, έχοντας επίγνωση ότι μπορούσε να αστειεύεται με τους πεζούς αλλά όχι με τους αγίους, μάλωνε σταδιακά και ανέπτυξε τον αφορισμό του, μέχρι το τελευταίο ερώτημα της χθεσινής ομιλίας, ενώ προηγήθηκε αυτή η απολογιστική σκέψη: «Τελικά, αντιφασισμός και δημοκρατία συμπίπτουν και αυτή η σύμπτωση έχει τον ιδρυτικό της πίνακα στο Σύνταγμα». Για να αλλάξουμε την οποία, λοιπόν, θα ασκούσαμε στην καλύτερη περίπτωση μια «ανελεύθερη» δημοκρατία, δηλαδή ένα οξύμωρο, στη χειρότερη έναν «φασισμό όχι του παρελθόντος». Ποιος είναι ο τίτλος του άρθρου που μόλις δημοσίευσε ο Zagrebelsky.
Λοιπόν – ιδού η συγκλονιστική ανακάλυψη… του ζεστού νερού – το προτελευταίο άρθρο του Συντάγματος, το 138, είναι αυτό που προβλέπει, επιτρέπει, ρυθμίζει, κατά λέξη, «αναθεώρηση Συντάγματος και συνταγματικών νόμων».
Αυτό σημαίνει, στη λογική του συλλογισμού του επίτιμου προέδρου – επαναλαμβάνω – του Συνταγματικού Δικαστηρίου, ότι ο φασιστικός διάβολος το 1947, με τον φασισμό ήδη θαμμένο, με την απελευθέρωση να έχει ήδη γίνει και να γιορτάζεται για περισσότερο από ένα χρόνο και μια το μισό, κατάφερε να γλιστρήσει στην ουρά του Συντάγματος με ένα άρθρο αφιερωμένο ακριβώς στην αναθεώρηση, τροποποίηση, μεταρρύθμισή του, πείτε το όπως θέλετε στα σημερινά ιταλικά. Όχι σε αυτό που χειραγωγείται από δογματικές πλάνες, σύμφωνα με το οποίο το Κοινοβούλιο δεν θα αρκούσε για αλλαγές ορισμένου βάρους, ούτε καν με το αλεξίπτωτο του λεγόμενου επιβεβαιωτικού δημοψηφίσματος, αλλά θα ήταν απαραίτητο να καταφύγουμε σε μια νέα συντακτική συνέλευση, όπως π. αυτός που εξελέγη το 1946 με τη γέννηση της Δημοκρατίας.
Αχ, ο διάβολος. Τι φάρσες μπορεί να κάνει κινούμενος με μαύρο πουκάμισο μέσα στις φλόγες της Κόλασης, παρόλο που πρόσφατα φαντάστηκε αισιόδοξα ως άδειο από τον Πάπα Φραγκίσκο. Ένας διάβολος που έχει ήδη καβαλήσει στη λεγόμενη Δεύτερη Δημοκρατία από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τον Ματέο Ρέντσι στα περάσματα τους από το Παλάτσο Τσιγκί, αλλά ξαναρίχτηκε στις φλόγες από το εκλογικό σώμα απορρίπτοντας τις μεταρρυθμίσεις τους στο δημοψήφισμα.
Ο φόβος των επαγγελματιών αντιφασιστών, όπως θα τους αποκαλούσε ίσως η καλή ψυχή του Leonardo Sciascia, παραφράζοντας όσα είπε για τους αντι-μαφιόζους, είναι ότι αυτή τη φορά, με τη Meloni στο Palazzo Chigi και με τη διάθεση στο εκλογικό σώμα, ο διάβολος θα να μην απορριφθεί. Θα ήταν μεγάλο πρόβλημα για αυτούς.
Για τους επαγγελματίες αντιφασίστες – επαναλαμβάνω – θα ήταν παρόμοιο πρόβλημα με αυτό που ήταν το χαμένο δημοψήφισμα κατά του νόμου για το διαζύγιο για το DC το 1974 και το 1985 για τη μη μεταρρυθμιστική αριστερά, τότε ακόμη φανερά κομμουνιστική, το χαμένο δημοψήφισμα ενάντια στην επιβράδυνση της κλιμάκωσης των μισθών που πραγματοποίησε η κυβέρνηση του Μπετίνο Κράξι για να σταματήσει και να αντιστρέψει έναν διψήφιο πληθωρισμό που καταβρόχθιζε τους μισθούς στην ουσιαστική αδιαφορία του μεγαλύτερου ιταλικού συνδικάτου. Στον οποίο ο Enrico Berlinguer, λίγο πριν πεθάνει, επέβαλε έκκληση στο εκλογικό σώμα φοβόταν, χωρίς να το κρύψει και πολύ, ακόμη και από τον πειθαρχημένο γραμματέα Λουτσιάνο Λάμα. Το επόμενο έτος ακολούθησε η νίκη της κυβέρνησης, η οποία ηττήθηκε σε λίγες τοποθεσίες, συμπεριλαμβανομένης της πατρίδας του τότε γραμματέα του DC Ciriaco De Mita: Nusco.
Το Berlinguer για το οποίο γράφω είναι φυσικά το ίδιο με το λεγόμενο ηθικό ερώτημα του οποίου τη φωτογραφία μόλις είχε τυπώσει η γραμματέας της Ναζωραίας Elly Schlein στις φετινές κάρτες μέλους του PD.
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/i-professionisti-dellantifascismo-come-quelli-dellantimafia/ στις Sun, 28 Apr 2024 06:21:36 +0000.