Δημοσιεύουμε απόσπασμα από το βιβλίο «Nato all'incontrario» που έγραψε ο δημοσιογράφος Francesco Curridori
Δεν ξέρω πότε θα τελειώσει η επίγεια ζωή μου, αλλά γνωρίζω ότι κανένα από τα φυσικά ή υπαρξιακά μου προβλήματα δεν θα έχει ποτέ άξια κατάληξη. Ίσως δεν παντρευτώ ποτέ ή ίσως βρω τη γυναίκα της ζωής μου, αλλά ποιος ξέρει αν θα είμαι πραγματικά ευτυχισμένη δίπλα της; Ποιος με διαβεβαιώνει για ένα αίσιο τέλος; Κανείς. Ίσως θα ζήσω σε εργασιακή ανασφάλεια για κάποιο χρονικό διάστημα ακόμα ή όχι, αλλά σίγουρα οι αμφιβολίες και τα άγχη μπορεί να μην φύγουν με ένα χτύπημα των δακτύλων. Και τι γίνεται με την αναπηρία ; Δεν νομίζω ότι θα εξαφανιστεί εν ριπή οφθαλμού. Ακόμα κι αν ανακάμψω, θα ήμουν πραγματικά εγγυημένος ότι θα ζούσα ευτυχισμένος για πάντα; Το ότι δεν θα είμαι ποτέ σίγουρος για το «αίσιο τέλος» δεν σημαίνει ότι πρέπει να αρκεστώ στη μετριότητα γιατί, όπως τραγουδά ο μεγάλος ποιητής, «ο χορτάτος απολαμβάνει, έτσι κι έτσι…». Μετά από όλες τις αντιξοότητες που είχα να αντιμετωπίσω, μου αξίζει η πλήρης και αυθεντική ευτυχία και όχι κάτι ψεύτικο που το περνάω ως αληθινό. Θα εξηγήσω.
Πολλές διασημότητες, αλλά και πολλοί απλοί άνθρωποι, έχουν άριστη υγεία και όμως κάνουν μια άθλια ζωή. Το έχω γράψει, το έχω πει πολλές φορές, και θα το ξαναπώ: η καλή υγεία δεν είναι ο δρόμος προς την ευτυχία. Αν χρειαζόταν τόσο λίγο, η ζωή θα ήταν μια έκρηξη. Είδα παιδιά με σύνδρομο Down που με το χαμόγελό τους και τα μάτια τους φώτιζαν τα σκοτεινά πρόσωπα των γονιών τους. Το κλασικό αίσιο τέλος, ίσως, δεν θα έρθει ποτέ για μένα και όμως θα μπορούσα να θεωρήσω τον εαυτό μου αρκετά χαρούμενο και ικανοποιημένο αν μπορούσα να περπατήσω το ταξίδι που προηγείται του θανάτου μου κάθε μέρα με λίγο από αυτό το φως. Είμαι σε ένα ταξίδι και πρέπει να αγωνιστώ προς αυτό το φως αν δεν θέλω να ξαναπέσω σε κατάθλιψη.
Προσπάθησα όσο το δυνατόν περισσότερο να μην γράψω ένα συγχαρητήριο για τον εαυτό μου και ελπίζω ειλικρινά ότι πέτυχα αυτόν τον στόχο. Μισώ να με λυπούνται και ελπίζω το μήνυμα να είναι σαφές και απλό: η ζωή μου δεν ξεκινά και δεν τελειώνει σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Η ζωή μου δεν περιλαμβάνεται σε αρχείο νοσοκομείων. Ένα άτομο με αναπηρία, δυστυχώς, εξακολουθεί να θεωρείται μόνο ως άρρωστο άτομο, ενώ η αναπηρία είναι μόνο μια πτυχή της ύπαρξής μου και ούτε καν η πιο σχετική. Είμαι πρωτίστως ένας δημοσιογράφος που, επιπλέον, έχει την ιδιαιτερότητα να είναι και ανάπηρος. Πολλοί κάνουν τα μάτια τους όταν σας λέω τι μου συνέβη και πιστεύουν ότι η μεταμόσχευση ήταν το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής μου. Εγώ, από την άλλη, πιστεύω ότι δεν έχω κάνει κάτι εξαιρετικό, πέρα από το ότι προσπάθησα να μην τα παρατήσω.
Και ερχόμαστε στο δεύτερο ερώτημα. Κέρδισα ή έχασα; Αν με το «νίκη» εννοείς να έχεις οικογένεια, δικό σου σπίτι, σταθερή δουλειά και άριστη υγεία, τότε έχω αποτύχει δραματικά. Αν με το να κερδίζω εννοείτε ότι σηκωνόμουν όπως ο Ρόκι Μπαλμπόα κάθε φορά που με χτυπούσαν, τότε σίγουρα κέρδισα. Και, από αυτή την άποψη, δεν μπορώ να παραλείψω να αναφέρω τα λόγια του μεγάλου ποιητή, Σιλβέστερ Σταλόνε: «Ο κόσμος δεν είναι μόνο τριαντάφυλλα και λουλούδια, είναι πραγματικά ένα άθλιο και βρώμικο «μέρος» και όσο δυνατός κι αν είσαι, αν το αφήνεις θα σε γονατίσει και θα σε αφήσει με τίποτα για πάντα. Ούτε εγώ, ούτε εσύ, κανένας, δεν μπορούμε να χτυπήσουμε τόσο δυνατά όσο η ζωή, οπότε για να προχωρήσουμε δεν έχει σημασία πώς χτυπάς. Το σημαντικό είναι πώς αντιστέκεσαι στα χτυπήματα, πώς κολλάς και αν καταλήξεις χτυπημένος, έχεις τη δύναμη να σηκωθείς ξανά. Είσαι λοιπόν νικητής και αν πιστεύεις ότι είσαι δυνατός πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι δυνατός, γιατί ένας άντρας κερδίζει μόνο αν ξέρει να αντιστέκεται. Δεν κυκλοφορεί δείχνοντας το δάχτυλο σε αυτούς που δεν έχουν δίκιο, κατηγορώντας πρώτα αυτόν και μετά τον άλλον για ό,τι κάνουν λάθος».
Λοιπόν, οι ασθένειες έχουν κάνει το μονοπάτι πιο ανώμαλο, με έχουν επιβραδύνει και πάνω από όλα έχουν σφυρηλατήσει τον χαρακτήρα μου. Αλλά, αν συνέχισα να αγωνίζομαι, δεν είναι μόνο χάρη στο πείσμα ή το πείσμα μου. Αν δεν επικράτησε η απόγνωση και η κατάθλιψη, είναι χάρη σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που έκαναν το ταξίδι μου ευτυχισμένο: τους γιατρούς που με θεράπευσαν, τις καλόγριες που προσευχήθηκαν για μένα, την οικογένειά μου που με στήριξαν.
Στο βιβλίο αφιέρωσα άφθονο χώρο σε φίλους και ανεκπλήρωτη αγάπη γιατί οι σχέσεις με τους άλλους είναι η καλύτερη θεραπεία για όσους υποφέρουν. Το σημαντικό είναι να μην είσαι υγιής ή άρρωστος, να παντρευτείς ή να μείνεις ελεύθερος. Το σημαντικό είναι να αγαπάς και να αφήνεις τον εαυτό σου να αγαπηθεί. Η αληθινή θεραπεία δεν συνίσταται στο να μπορείς να οδηγείς ένα αυτοκίνητο, αλλά στο να έχεις κάποιον να ευχαριστείς όταν σε οδηγούν από το ένα μέρος της πόλης στο άλλο με εντελώς δωρεάν και αδιάφορο τρόπο. Η πραγματική καμπή στη ζωή μου ήρθε σιγά σιγά όταν, έχοντας μετακομίσει στη Ρώμη, με τον καιρό, άρχισα να νιώθω συνεχώς ότι είχα συναντήσει ανθρώπους που με εμπιστεύονταν και με απομάκρυναν από τη μοναξιά. Συχνά μιλάμε για κοινωνική ένταξη, γράφουμε νόμους και διαθέτουμε κονδύλια (είναι πάντα πολύ λίγα) για άτομα με αναπηρία, αλλά ξεχνάμε το πιο σημαντικό συστατικό: την αγάπη. Η ίδια η μεταμόσχευση είναι μια επέμβαση όπως πολλές άλλες που δεν επουλώνει τις πραγματικές πληγές της καρδιάς. Τότε, όπως είναι προφανές και φυσικό, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που, εν γνώσει ή όχι, θα με πληγώσουν, αλλά όλα συμβάλλουν στο καλό, ακόμα και τα πιο τραγικά γεγονότα.
(Και απόσπασμα από το βιβλίο « Nato all'incontrario » που έγραψε ο δημοσιογράφος Francesco Curridori)
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/vi-racconto-la-mia-tosta-vita-all-incontrario/ στις Wed, 01 Nov 2023 06:45:27 +0000.