Στην περίπτωση της Disney και άλλων αμερικανικών εταιρειών, η ατζέντα της πολιτικής ορθότητας και της προστασίας των μειονοτήτων έχει γίνει πλέον εμμονή, αν όχι οιονεί θρησκεία με το περίγραμμα της ανησυχητικής μισαλλοδοξίας. Απόσπασμα από ένα σχόλιο του οικονομολόγου Riccardo Puglisi που δημοσιεύτηκε στο Il Riformista
Μου αρέσει να είμαι ακριβής: η πρώτη ταινία μικρού μήκους της Walt Disney με τον Μίκυ Μάους και τη Μίνι Μάους ήταν το «Ατμόπλοιο Γουίλι» του 1928: μετά από σχεδόν 100 χρόνια μπορούμε κάλλιστα να πούμε ότι η εταιρεία Disney που ιδρύθηκε από τον εξαιρετικό δημιουργό του Μίκυ Μάους, Ντόναλντ Ντακ, θείος Σκρουτζ κλπ. . και τα λοιπά. είχε τεράστια επιτυχία: σήμερα η εταιρεία αξίζει περισσότερα από 200 δισεκατομμύρια δολάρια.
Αλλά δεν είναι όλα ρόδινα από την άποψη της ακατέργαστης χρηματοοικονομικής ανάλυσης: το 2021 η αξία της εταιρείας ήταν σχεδόν διπλάσια σε σύγκριση με σήμερα. Σύμφωνα με ορισμένους, η (σχετικά) κακή κλίση που πήρε η Disney οφείλεται επίσης στην επιλογή να αγκαλιάσει με σχεδόν εμμονικό τρόπο τη φιλελεύθερη και μεταμοντέρνα ατζέντα της πολιτικής ορθότητας, της λεγόμενης ΔΕΗ (Diversity, Equity, Inclusion), σύμφωνα με στον οποίο ο κατεξοχήν στόχος της Η πολιτική και κοινωνική δράση των πολιτών, των επιχειρήσεων και των «φωτισμένων» θεσμών συνίσταται στην αποκατάσταση των αδικιών που υπέστησαν κοινωνικές, εθνικές και έμφυλες μειονότητες που έχουν καταπιεστεί σε όλη την ιστορία. […]
Πέρα από τα εύκολα αστεία (παρεμπιπτόντως: ελπίζουμε να μην δώσουμε ιδέες για μελλοντική λογοκρισία), κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να αρνηθεί ότι η ανθρώπινη ιστορία – και ιδιαίτερα η αμερικανική ιστορία, αφού μιλάμε για την Disney – χαρακτηρίζεται εδώ και πολύ καιρό από παρουσία των διακρίσεων και της βίας κατά μειονοτήτων ή ομάδων με λιγότερη εξουσία, αλλά με τον ίδιο τρόπο κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πόση πρόοδος έχει σημειωθεί από τη δεκαετία του 1950, από την εποχή του Τρούμαν, του Κένεντι και κυρίως του Λίντον Τζόνσον, στην προκειμένη περίπτωση για το θέμα των πολιτικών δικαιωμάτων που αρνούνται οι Αφροαμερικανοί. Και κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, η ισότητα των φύλων, αν και δεν είναι πλήρης, ειδικά από οικονομική άποψη μισθών και επαγγελματικής εξέλιξης, έχει κάνει ιερά και γιγάντια βήματα. Αλλά στην περίπτωση της Disney και άλλων αμερικανικών εταιρειών, η ατζέντα της πολιτικής ορθότητας και της προστασίας των μειονοτήτων έχει γίνει πλέον εμμονή, αν όχι οιονεί θρησκεία με το περίγραμμα της ανησυχητικής μισαλλοδοξίας. […]
Επιστρέφοντας στο αρχικό θέμα, είδηση πριν από λίγες μέρες ήταν η απόφαση του Elon Musk, ιδιοκτήτη της Tesla, Space συνεπής με την παραπάνω πολιτική της εταιρείας. Το πρώτο άτομο που επωφελήθηκε από αυτή την παρέμβαση ήταν η ηθοποιός Τζίνα Καράνο, […] η οποία αργότερα απολύθηκε για κάποιες δηλώσεις μέσω κοινωνικών δικτύων, ιδίως για εκείνη σύμφωνα με την οποία οι συντηρητικοί στις ΗΠΑ κινδύνευαν να τους μεταχειριστούν ως Εβραίους από απλούς ανθρώπους που υποκινούνταν από την προπαγάνδα των Ναζί. Ήταν μια τρομερή δήλωση, αλλά το ερώτημα που τίθεται αυθόρμητα είναι αυτό που σχετίζεται με τη συμμετρία της θεραπείας: πώς θα αντιμετωπιζόταν μια ηθοποιός ή ηθοποιός που είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μεταφορά για να περιγράψει τη μεταχείριση των Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ από την αστυνομία; (η σχετική υπόθεση είναι αυτή της δολοφονίας του George Floyd από τον αστυνομικό Derek Chauvin στη Μινεάπολη στις 25 Μαΐου 2020). Εκτός από το συγκεκριμένο θέμα της Τζίνα Καράνο, η πιο γενική και πιο ανησυχητική πτυχή που έθιξε ο Έλον Μασκ είναι η ύπαρξη ενός εσωτερικού εγγράφου της Disney σχετικά με τα «πρότυπα ένταξης», το οποίο πρέπει να τηρείται τόσο στην οργάνωση της εσωτερικής εργασίας όσο και στην επιλογή προμηθευτές, και κυρίως στην επιλογή των χαρακτήρων που θα συμπεριληφθούν σε ταινίες και κινούμενα σχέδια, που -σε περίπτωση τακτικών και επαναλαμβανόμενων παρουσών- τουλάχιστον το 50% πρέπει να ανήκει σε «υποεκπροσωπούμενες ομάδες».
Πώς θα μπορούσαμε να φτάσουμε σε τόσο άκαμπτους και καταπιεστικούς κανόνες δημιουργικής ελευθερίας; Μέχρι πού θα φτάσει η μεταμοντέρνα –και μάλλον ανόητη– αλαζονεία, σύμφωνα με την οποία το να ανήκεις σε μια καταπιεσμένη ομάδα δίνει λογική ανεξάρτητα, ακόμη και στην παραγωγή τέχνης και πολιτισμού; Η Disney πρέπει να θυμάται το αιώνιο μάθημα που πηγαίνει από την ελληνική τραγωδία στην κωμική τέχνη του Steamboat Willie: ο αλαζονικός Woodleg καταλήγει τυφλωμένος από τον ίδιο του τον καπνό.
(Απόσπασμα από άρθρο του Riccardo Puglisi που δημοσιεύτηκε στο Il Riformista )
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/alla-disney-e-sfuggito-di-mano-il-politically-correct/ στις Sat, 10 Feb 2024 21:35:45 +0000.