«Επειδή δεν αρκεί να αποκαλούμε τους εαυτούς μας Δημοκρατικούς. Οικοσοσιαλισμός και κοινωνική δικαιοσύνη» του Achille Occhetto που διαβάζει ο Tullio Fazzolari
Διαβάστε «Γιατί δεν αρκεί να αποκαλεί κανείς τον εαυτό του δημοκρατικό. Οικοσοσιαλισμός και κοινωνική δικαιοσύνη »του Achille Occhetto (Guerini και συνεργάτες, 200 σελίδες, 18,50 €) ενέχει έναν κίνδυνο. Το αποτέλεσμα, σίγουρα όχι περιζήτητο από τον συγγραφέα, είναι ότι θα μπορούσε να προκαλέσει μια επίθεση νοσταλγίας για τα παλιά: εκείνα στα οποία πριν ασχοληθείς με την πολιτική, τουλάχιστον σε ένα ορισμένο επίπεδο, έπρεπε να δουλέψεις σκληρά για βιβλία. Υπήρχαν κομματικά σχολεία όπως το Frattocchie του PCI . Μελετήθηκαν τα ιερά κείμενα των αντίστοιχων ιδεολογιών αλλά και οι πραγματείες του Maurice Duverger ή του Max Weber. Η πολιτική κουλτούρα ήταν επίσης ένα από τα ξεχασμένα πλεονεκτήματα της πρώτης δημοκρατίας. Η αβυσσαλέα διαφορά με τη σημερινή, στην οποία κυριαρχούν οι αυτοσχέδιοι αυτοσχεδιαστές, εξηγεί και νομιμοποιεί λίγο τη νοσταλγία.
Πολιτική κουλτούρα σημαίνει επίσης να έχεις μια σταθερή βάση για την ανάπτυξη νέων θεωριών. Και αυτό ακριβώς προτείνει ο Occhetto με το «Γιατί δεν αρκεί να αποκαλείς τον εαυτό σου δημοκρατικό». Η αφετηρία είναι το τέλος του σοσιαλισμού όπως ερμηνεύεται εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα. Και θα ήταν ασήμαντο να πιστέψουμε ότι η αιτία ήταν η αποτυχία του σοβιετικού μοντέλου. Οι κολοσσιαίοι μετασχηματισμοί που έχουν λάβει χώρα τις τελευταίες δεκαετίες στην κοινωνία, την οικονομία και την τεχνολογία έχουν επηρεάσει πολύ περισσότερο. Αλλά, ακόμη και αν υποτεθεί ότι μια ιδεολογία έχει εξαντληθεί, αυτό δεν σημαίνει καθόλου το τέλος ενός ιδανικού. Οι αξίες στις οποίες βασίζεται ο σοσιαλισμός παραμένουν επίκαιρες υπό τον όρο ότι λαμβάνεται υπόψη μια πραγματικότητα που έχει αλλάξει βαθιά.
Είναι σαφές ότι θα ήταν αναχρονιστικό να μιλάμε για ταξική πάλη. Όμως η κοινωνική δικαιοσύνη παραμένει ένας στόχος που πρέπει να επιδιωχθεί χωρίς χρονικά όρια. Και οι παγίδες σήμερα μπορούν να προέλθουν από πολλά μέτωπα: από τον νέο καπιταλισμό, από την παγκοσμιοποίηση και ακόμη και από την τεχνολογική ψηφιοποίηση. Δεν είναι πλέον θέμα υπεράσπισης των εργατών και των αγροτών από την εκμετάλλευση. Είναι η κοινωνία στο σύνολό της, οι σημερινές γενιές και, κυρίως, οι μελλοντικές, που χρειάζονται προστασία από αλλαγές που μπορούν να προκαλέσουν περαιτέρω επιδείνωση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η έννοια του οικοσοσιαλισμού μπορεί να βασιστεί σε αυτό.
Χωρίς διαμάχη ο Occetto βάζει το δάχτυλό του στην πληγή. Εάν η σημερινή πολιτική δεν προσελκύει πλέον τους πολίτες, είναι επειδή είναι φτωχή σε ιδέες. Έχουν εγκαταλειφθεί μαζί με ιδεολογίες και ιδανικά. Στα αριστερά (όπως και στα δεξιά) θα ήταν απαραίτητο να αναπτυχθεί νέο περιεχόμενο. Τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν έχουν γίνει ή, εν πάση περιπτώσει, δεν έχουν γίνει αρκετά. Τις περισσότερες φορές, όπως σωστά παρατηρεί ο Occhetto, αποφασιζόταν να λυθούν τα πάντα βασιζόμενοι σε νέους ηγέτες. Τα αποτελέσματα είναι αυτά που γνωρίζουμε: κυμαινόμενα και συνολικά αρνητικά. Τίποτα περισσότερο δεν θα μπορούσε να ελπίζει κανείς από μια πολιτική τάξη που κυνηγά τις κάλπες με λίγο-πολύ αυθόρμητες εκλογές και που στοχεύει μόνο στην εκλογική συναίνεση και μετά δεν ξέρει τι να κάνει με αυτό. Αν στα αριστερά δεν αρκεί να αυτοαποκαλείται δημοκρατικό δικαστήριο, αλλά χρειάζεται κάτι περισσότερο, ο Occhetto ουσιαστικά προτείνει νέα στοιχεία σοσιαλισμού. Είναι δύσκολο να διαπιστωθεί ότι είναι η λύση, αλλά τουλάχιστον είναι μια πρόταση που πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά.
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/destra-e-sinistra-viste-da-occhetto/ στις Sat, 19 Mar 2022 08:20:49 +0000.