«Identity men» των Alberto Meomartini και Andrea Villa (εκδότης Skira) που διαβάζεται από τον Tullio Fazzolari
Οι καλύτεροι ήρωες είναι αυτοί που δεν τα καταφέρνουν. Είναι πεπεισμένοι ότι έχουν κάνει μόνο το καθήκον τους και δεν επιδιώκουν τη φήμη. Όλα αυτά είναι υπέροχα αλλά δεν είναι απαραίτητα καλό. Εάν αυτοί οι ήρωες καταλήξουν στη λήθη, υπάρχει ο κίνδυνος να αγνοηθούν ακόμη και οι ηθικές και ηθικές αξίες που τους οδήγησαν να κάνουν θαρραλέες πράξεις. Μια υποδειγματική περίπτωση είναι αυτή του Τζόρτζιο Περλάσκα. Αν ο Enrico Deaglio δεν είχε γράψει το «The banality of good», λίγοι θα θυμόντουσαν ότι έσωσε χιλιάδες Εβραίους από τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης. Και αυτή η διαίσθηση του Deaglio είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεφύγεις από αυτό: αν οι ήρωες δεν μιλούν από ευγένεια και σεμνότητα, εναπόκειται σε κάποιον άλλο να πει για τους πρωταγωνιστές και τις επιχειρήσεις.
Το "Identity men" των Alberto Meomartini και Andrea Villa (εκδότης Skira, 285 σελίδες, 18 ευρώ) έχει το πλεονέκτημα να μην ξεχνά μια κατηγορία ηρώων τόσο ελάχιστα γνωστών όσο και πολύτιμων: γυναίκες και άνδρες (Ιταλίδες, Αμερικανοί και Άγγλοι). υπερασπίστηκε την ιταλική πολιτιστική κληρονομιά κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την αμέσως μεταπολεμική περίοδο. Δεν είναι ένα δοκίμιο ιστορίας αλλά ένα βιβλίο με ιστορίες που απαιτούσε τεράστιο ερευνητικό έργο. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που διηγούνται οι συγγραφείς και πολλοί πρωταγωνιστές: απλοί άνθρωποι αλλά ικανοί για σπουδαία πράγματα όπως, πρώτα απ' όλα, η αντίθεση στη βαρβαρότητα και την άγνοια. Τα οποία σε καιρό πολέμου δεν έχουν όρια, καταπατώντας την ηλιθιότητα όπως όταν το 1943 οι Γερμανοί προσπάθησαν να κλέψουν τα λείψανα του Corradino di Svevia από την εκκλησία στην Piazza Mercato της Νάπολης.
Απέναντι σε όλα αυτά, οι ήρωες που είπε ο Meomartini και η Villa είχαν μόνο δύο όπλα στη διάθεσή τους: θάρρος και ευρηματικότητα. Χάρη στη διαίσθηση του Gian Alberto Dell'Acqua τα έργα τέχνης της Pinacoteca di Brera μεταφέρθηκαν σε ασφαλέστερα μέρη, σώζοντάς τα έτσι τόσο από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων όσο και από τη λεηλασία των Ναζί. Σε δύο ιεράρχες οφείλεται αν η Ιερά Σινδόνη βγήκε από τον καθεδρικό ναό του Τορίνο και μεταφέρθηκε σε μοναστήρι στο Αβελίνο από σύνεση. Και χάρη στην Αμερικανίδα μεγιστάνα Έλεν Φρικ, μετά από μια άθλια αεροπορική επιδρομή που έπληξε τον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας, η συμμαχική διοίκηση συνέταξε τελικά έναν κατάλογο πόλεων που δεν έπρεπε να βομβαρδιστούν.
Το "Identity men" αφηγείται σχεδόν άπειρες ιστορίες σαν αυτές. Αρκεί όμως να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα για να συνειδητοποιήσουμε ότι ήταν ένα εξαιρετικό έπος που συνεχίστηκε και μετά τον πόλεμο για να φέρει πίσω στην Ιταλία όσα είχαν λεηλατηθεί. Σαν το στέμμα του Καρλομάγνου ακόμα και κρυμμένο σε αυστριακό ορυχείο. Και η εικόνα των φορτηγών που φέρνουν τα έργα τέχνης που έκλεψαν οι Γερμανοί πίσω στη Φλωρεντία μοιάζει λίγο με το σύμβολο της τελικής νίκης των «Identity men».
Για να είμαι ειλικρινής, πρέπει να πούμε ότι πολύ λίγα ήταν γνωστά για όλα αυτά τα γεγονότα και τους πρωταγωνιστές τους και ότι η ανάγνωση του βιβλίου των Villa and Meomartini όχι μόνο σε κάνει να παθιάζεσαι αλλά τελικά νιώθεις και λίγο λιγότερο άγνοια.
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/dentity-men/ στις Sat, 30 Oct 2021 05:12:51 +0000.