Γι' αυτό, ιδού, θα την τραβήξω, θα την οδηγήσω στην έρημο και θα μιλήσω στην καρδιά της.
Από εκεί θα της δώσω τους αμπελώνες της και την κοιλάδα του Άκορ ως πόρτα ελπίδας.
εκεί θα μου απαντήσει όπως στις ημέρες της νιότης του, όπως στις ημέρες που έφυγε από τη γη της Αιγύπτου.
(Ωσηέ 2,16-17)
Τότε ο βασιλιάς της Αιγύπτου είπε στις μαίες των Εβραίων, από τις οποίες η μία λεγόταν Σίφρα και η άλλη Πουά:
«Όταν παρακολουθείτε τη γέννηση Εβραίων γυναικών, παρατηρήστε πότε το νεογέννητο βρίσκεται ακόμα ανάμεσα στις δύο πλευρές του γενέθλιου καθίσματος:
αν είναι αγόρι, θα τον κάνεις να πεθάνει. αν είναι θηλυκό, θα μπορέσει να ζήσει».
Αλλά οι μαίες φοβήθηκαν τον Θεό: δεν έκαναν όπως τις πρόσταξε ο βασιλιάς της Αιγύπτου και άφησαν τα παιδιά να ζήσουν.
(Έξοδος 1:15-17)
Σε κάποιους φαινόταν περίεργο ή αταίριαστο ότι ανάμεσα στους εργάτες του λιμανιού της Τεργέστης φορτωμένοι διαμαρτυρόμενοι για την επιβολή του «πράσινου διαβατηρίου» κάποιος κρατούσε ένα κομπολόι στα χέρια τους. Είναι μια εικόνα που δεν την έχουμε συνηθίσει. Τον τελευταίο αιώνα και περισσότερο τους αγώνες των εργαζομένων, για το δικαίωμα στην εργασία και κατά των διακρίσεων στους χώρους εργασίας, τους βλέπαμε πάντα να γίνονται υπό τις κόκκινες σημαίες και τα συνδικάτα, ποτέ με τα σύμβολα της χριστιανικής θρησκείας. Οι διαστάσεις και το αποτέλεσμα της διαμαρτυρίας της Τεργέστης προτείνουν να μην παραμεριστεί η υπόθεση μεταξύ των περίεργων εξαιρέσεων, αλλά μάλλον να αναρωτηθεί κανείς εάν δεν είναι σημάδι αλλαγής στους τρόπους αναπαράστασης και δράσης των σχέσεων μεταξύ κοινωνικών δυνάμεων.
Στην Τεργέστη τα μεγάλα συνδικάτα δεν ήταν εκεί γιατί δεν ήθελαν να είναι εκεί. Ήδη αποσπασμένοι παρευρισκόμενοι ή συνεργοί στις επιθέσεις στην εργασία που διεκδικούσαν παγκόσμιοι γραβάτες, είχαν επίσης αφήσει τους εαυτούς τους να τους διασχίσει σαν φαντάσματα το παράλογο και εκδικητικό πείραμα της αναστολής των μη εμβολιασμένων εργαζομένων στον τομέα της υγείας ακόμη και από επαγγελματικές ενώσεις . Στην ιστορία που αναφέρουν οι λιμενεργάτες είχαν καταφέρει ακόμη και να ξεπεράσουν τους πλοιάρχους με το αίτημα να παραταθεί η υποχρέωση της ένεσης και οι σχετικές διακρίσεις σε όλους τους πολίτες , εργαζόμενους και μη, χωρίς εναλλακτικές ή εξαιρέσεις. Μετά από έναν θερμό εναγκαλισμό με τον τραπεζίτη που σήμερα ηγείται του κυβερνήτη των Ιταλών και που χθες έκλεισε τα ΑΤΜ των Ελλήνων για να τους επιβάλει τις τούρμπομπατρον μεταρρυθμίσεις της «τρόικας», ο γραμματέας του Ggil σνόμπαρε τις αξιώσεις της προβλήτας της Τεργέστης και κάλεσε τα μέλη να διαδηλώσουν ενάντια στα πιο μασώμενα πτώματα του φασισμού. Που απαιτούσε επίσης μια κάρτα για να δουλέψει, αλλά δεν μπορεί πλέον να ξύσει από τον τάφο.
Η Τεργέστη δεν έλειπε μόνο από τα συνδικάτα. Δεν υπήρχαν πολιτικοί, υπουργοί, βουλευτές, σύμβουλοι ή δημοτικοί σύμβουλοι, ούτε κόκκινοι ούτε μαύροι, ούτε καν ερήμην. Δεν υπήρχαν θρησκευτικές αρχές, δεν υπήρχαν διανοούμενοι. Δεν υπήρχε κανένας άλλος παρά ο λαός, που συνέρρευσαν στην πόλη και στην Ιταλία κατά χιλιάδες για να δώσουν φωνή στα εκατομμύρια. Η Τεργέστη ήταν το σημείο μηδέν της εκπροσώπησης, ο τάφος κάθε υπολειπόμενης ιδέας της δημοκρατίας και της κυριαρχίας. Ήταν η έρημος, η επιτέλους τέλεια μοναξιά ενός λεπρού που πρέπει να αφαιρεθεί από το μυαλό και τα μάτια , να ξεπλυθεί με πυροσβεστικούς κρουνούς σαν βρωμιά.
Εδώ από εκείνη την έρημο, όπως από την έρημο των αγκυρωτών, υψώνονταν προσευχές, εικόνες εκτέθηκαν και υμνήθηκαν στον τελευταίο μονσιόν που δεν προωθεί τσιμπήματα και φίλτρα, αλλά μιλάει για τον Θεό.Στην εγκατάλειψη αντηχούσαν οι προειδοποιήσεις του ψαλμού, που «Είναι καλύτερο να καταφύγεις στον Κύριο παρά να εμπιστεύεσαι στον άνθρωπο, καλύτερα να καταφύγεις στον Κύριο παρά στους ισχυρούς» (Ψαλμ. 117:8-9) και στον προφήτη, αυτός» καταραμένος είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύεται τον άνθρωπο, ο οποίος θέτει το στήριγμα του» (Ιερ 17,5). Στις πλατείες της Ιταλίας το κομπολόι απαγγέλθηκε και μεταδόθηκε στα κανάλια του Διαδικτύου, βομβαρδίστηκε σε γραφεία και στο μετρό, ενώ ακόμη και οι πιο ανάλαφροι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφόρησαν ξανά το hashtag #NoiVogliamDio . Σάρωσε το τελευταίο πέπλο της άμμου, κάθε κόκκος της ροζ Ιακωβίνικης Ιερουσαλήμ πεσμένος από τα σκουλήκια του υπολογισμού και του ψέματος, ο βράχος πάνω στον οποίο οι σοφοί χτίζουν μια ύπαρξη, και επομένως και μια κοινωνία, σταθερή στη δικαιοσύνη, επανεμφανίστηκε (Ματ 7:24 -27· Λκ 6,46-49).
Η εγκατάλειψη των ιερέων της ταξικής πάλης, σκυμμένοι στα πόδια του φαραώ, έχει αποκαλύψει τον αιώνιο αγώνα ενάντια στους καρπούς του σκότους που καλεί να πολεμήσουν όλες τις τάξεις και όλους τους ανθρώπους στο δρόμο τους στην έρημο της επίγειας κολακείας (Λκ 4 : 1 -13). Η σύγκρουση οδήγησε σε ασυγκράτητο έδαφος στα στενά εσώρουχα των ιδεολογιών. Άρχισε η φυγή του λαού από την τυραννία της Αιγύπτου, φυγή της οποίας η έρημος είναι προϋπόθεση και πέρασμα. Στην πορεία θα υπάρξουν δοκιμασίες και πειρασμοί ειδώλων, αλλά σε όσους παραμείνουν πιστοί θα κατέβει η τροφή που έστειλε ο Ουρανός και ένα χέρι ικανό να συντρίψει τους διώκτες. Και ο Νόμος θα κατέβει όπως στο παρελθόν, ο μόνος πάνω στον οποίο μπορεί να σταθεί ένας υποσχόμενος και καλύτερος κόσμος.
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Il Pedante στη διεύθυνση URL http://ilpedante.org/post/nel-deserto-parlero-al-suo-cuore στις Sun, 24 Oct 2021 16:42:00 PDT.