Ομιλία της Alessandra Servidori, καθηγήτρια εργασιακών πολιτικών, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου για προγραμματική δραστηριότητα στον τομέα του συντονισμού της οικονομικής πολιτικής στην προεδρία του Συμβουλίου
Το δημοψήφισμα για την ευθανασία και τα διάφορα νομοσχέδια που κατατέθηκαν στη Βουλή είναι ένα θέμα αυτής της περιόδου που αναγκαστικά επανέρχεται στην επικαιρότητα καθώς κινδυνεύει να κατακλυστεί από άλλα θέματα της ημερήσιας διάταξης.
Αν και το Συνταγματικό Δικαστήριο – αφού έδωσε ανεπιτυχώς προθεσμία στα Τμήματα για να παρέμβουν επί του θέματος – σημείωσε την αδράνεια του νομοθέτη και επιβεβαίωσε με την πρόταση αρ. 242/2019 ότι όσοι βοηθούν στην αυτοκτονία «δεν τιμωρούνται βάσει του άρθρου 580 του Ποινικού Κώδικα, υπό προϋποθέσεις όχι μόνο για την παρούσα υπόθεση Caso Cappato αλλά για όλες τις πιθανές παρόμοιες περιπτώσεις και το έπραξαν αφενός, δίνοντας λεπτομέρειες τα μη αξιόποινης φύσης της συμπεριφοράς της αυτοκτονικής βοήθειας, αφετέρου τη διαδικαστική της (δανεισμός της πειθαρχίας από το νόμο 219 του 2017).
Ο λογαριασμός είναι λίγο σύνθετος.
Στην πραγματικότητα, στη Βουλή υπάρχουν τουλάχιστον οκτώ νομοσχέδια που σχετίζονται με θέματα ευθανασίας και υποβοηθούμενης αυτοκτονίας: από αυτά, τα επτά είναι κοινοβουλευτικής πρωτοβουλίας (C. 1418 Zan, C. 1586 Ceccon, C. 1655 Rostan, C 1875 Sarli, C. 1888 Alessandro Pagano, C. 2982 Sportiello and C. 3101 Trizzino) και μία λαϊκής πρωτοβουλίας (C. 2 λαϊκής πρωτοβουλίας).
Στις 6 Ιουλίου 2021, οι Επιτροπές Δικαιοσύνης και Κοινωνικών Υποθέσεων συνήλθαν, οι οποίες συνδύασαν τα οκτώ νομοσχέδια για να δημιουργήσουν ένα ενιαίο ενιαίο κείμενο που περιέχει «Διατάξεις για τον ιατρικά υποβοηθούμενο εκούσιο θάνατο», το οποίο εγκρίθηκε ως βασικό κείμενο από τις Μικτές Επιτροπές. Ωστόσο, παρά την προηγούμενη αδράνεια του νομοθέτη για την υπόθεση Cappato και παρά τη μετέπειτα παρέμβαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, κανένας νόμος που να αφορά την ευθανασία δεν έχει εγκριθεί από τη Βουλή.
Είναι λοιπόν σαφές η τεράστια σημασία που έχει αυτό το δημοψήφισμα όχι μόνο από νομική άποψη, αλλά και από την πολιτική συζήτηση. Αν το δημοψήφισμα με 1.200.000 ήταν επιτυχές, χωρίς ακυρώσεις δημοψηφίσματος, άρθρ. 579 Cp θα ήταν το εξής: «Όποιος προκαλεί το θάνατο ενός άνδρα, με τη συγκατάθεσή του, τιμωρείται με τις διατάξεις που αφορούν το φόνο [575-577] εάν η πράξη διαπραχθεί: 1) εναντίον ατόμου κάτω των δεκαοκτώ ετών. 2) εναντίον ψυχικά άρρωστου ατόμου ή που βρίσκεται σε κατάσταση ψυχικής ανεπάρκειας, λόγω άλλης αναπηρίας ή κατάχρησης αλκοόλ ή ναρκωτικών. 3) κατά προσώπου του οποίου η συγκατάθεση έχει εκβιαστεί από τον δράστη με βία, απειλή ή υπόδειξη ή κλάπη με δόλο».
Με αυτόν τον τρόπο θα επιτρεπόταν η ενεργητική ευθανασία και δεν θα τιμωρούνταν πλέον ο γιατρός που χορηγεί το θανατηφόρο φάρμακο (ενώ σήμερα, επαναλαμβάνεται, τιμωρείται για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας του συναινούντος σύμφωνα με το άρθρο 579 του Π.Κ. Κώδικας), υπό την προϋπόθεση ότι ο ασθενής παρέχει τη δική του συναίνεση με τα έντυπα που προβλέπει ο νόμος περί συναίνεσης μετά από ενημέρωση.
Αυτή η πρακτική, ωστόσο, θα συνεχίσει να τιμωρείται (πάντα σύμφωνα με το άρθρο 579 του Ποινικού Κώδικα, επομένως πάντα ως δολοφονία του συναινούντος) εάν το γεγονός διαπραχθεί: κατά ανίκανου ατόμου· εναντίον ατόμου του οποίου η συγκατάθεση έχει εκβιαστεί με βία, απειλή ή υπόδειξη· εναντίον ενός παιδιού κάτω των δεκαοκτώ ετών. Είναι μια τραγική κατάσταση για πολλούς ανθρώπους που υποφέρουν και που απαιτούν ισορροπημένη νομοθεσία στην οποία οι 8 προτάσεις που σχετίζονται με αυτό το θέμα βρίσκονται στη Βουλή εδώ και χρόνια, σχεδόν μια δεκαετία.
Το Συνταγματικό Δικαστήριο, αφού επισήμανε κενά στο νομικό σύστημα επί του θέματος, με τα οποία το Κοινοβούλιο κλήθηκε να επανορθώσει και με τα οποία, έχοντας αναγνωρίσει την αδράνεια του Κοινοβουλίου, αναγκάζεται να υπαγορεύσει ελάχιστους κανόνες επί του θέματος, αν και το Συνταγματικό Δικαστήριο όχι νομοθετικό σώμα (προφανώς γίνεται αναφορά στην προαναφερθείσα πρόταση Cappato). Και παρόλα αυτά δεν ψηφίζεται νόμος από τη Βουλή.
Το ονόμασαν δημοψήφισμα νεολαίας, αφού οι περισσότεροι από αυτούς που το υπέγραψαν είναι νέοι. Θέλουμε να επισημάνουμε ότι, εκτός από την αντίθεση μεταξύ άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, υπάρχει επίσης μια αντίθεση γενεών που λαμβάνει χώρα μεταξύ νέων ανθρώπων, που μένουν εκτός των θεσμών και επομένως δεν μπορούν να λάβουν αποφάσεις. ενήλικες, εντός των ιδρυμάτων και ανίκανοι να συμμορφωθούν με τα αιτήματα που υποβάλλει το νεότερο μέρος του πληθυσμού (στην περίπτωση αυτή, νόμος για την ευθανασία). Με αυτόν τον τρόπο, οι νέοι δεν έχουν άλλο δρόμο από το δημοψήφισμα, αποκλείοντας το κοινοβουλευτικό. Χρειαζόμαστε ένα Κοινοβούλιο που θα αναλάβει τις ευθύνες του και θα αποφασίζει.
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/il-referendum-ignorato/ στις Tue, 16 Nov 2021 11:21:27 +0000.