Επίσκεψη Ντράγκι στις ΗΠΑ: σημασία και πολιτικές προοπτικές για την Ιταλία και την Ευρώπη. Η παρέμβαση του Francesco Provinciali
Τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων: ο Φεντερίκο Ραμπίνι το γνώριζε πολύ καλά όταν θεώρησε ότι η 70η επέτειος του ΝΑΤΟ είχε περισσότερο την εμφάνιση μιας ανακοινωμένης κηδείας παρά μιας επετείου που θα ενίσχυε τους δεσμούς μεταξύ των χωρών μελών.
Η συνάντηση μεταξύ Μπάιντεν και Ντράγκι στην Ουάσιγκτον, λοιπόν, απέκτησε ένα ακόμη αναγκαίο συμβολικό νόημα: ήρθε η ώρα να βγούμε από τα ρηχά της ισόποσης μεταξύ Ιταλίας και Ευρώπης από τη μια πλευρά και ΗΠΑ και Ρωσίας από την άλλη. εδώ και αρκετά χρόνια και υποστηρίζεται από σχέσεις φιλίας και αρμονίας μεταξύ διαφόρων εκπροσώπων της πολιτικής της χώρας μας και του ίδιου του Πούτιν, παρεξηγήσεων σε ταξίδια στη Μόσχα, καμία αντιληπτή επίγνωση αλλαγής σεναρίων σε διεθνές επίπεδο ούτε από μια μακρά και σιωπηλή εκστρατεία της παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης μέσω μυστικής διείσδυσης σε δημοσιογραφικά και τηλεοπτικά δίκτυα (υπήρξαν πολιτικές μετατροπές στα μέσα ενημέρωσης κατά τη ρωσική επίθεση στο ουκρανικό έθνος που ωχριούν τη μεταφορά του δρόμου προς τη Δαμασκό. Η COPASIR το εργάζεται και ελπίζουμε ότι η έρευνα αναλαμβάνεται από μόνη της από κάποια Εισαγγελία λόγω δημόσιας ενημέρωσης ca δεν πρέπει να υπάρχουν καλύψεις κρατικών μυστικών, ούτε αστεία γιατί διακυβεύονται τεράστια συμφέροντα επιρροής και υποδείξεων) χωρίς να ξεχνάμε την εμμονή με την τριτογένεια της ΕΕ που δεν τεκμηριώνεται από μια ακριβή χροιά ταυτότητας.
Για χρόνια και χρόνια η Ευρώπη αρνείται τις ιστορικές και πολιτισμικές της ρίζες, εκτίθεται υπερβολικά στον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ενδίδοντας στο δέλεαρ της Τουρκίας, ανοίγοντας στις πολιτιστικές και οικονομικές ροές των αυταρχικών χωρών και με αυξανόμενες στρατιωτικές δαπάνες, ενώ εμείς οικουμενικός ειρηνισμός και η φοβία της ένταξης στο δικαστήριο ήταν τα κυρίαρχα θέματα.
Δεν έχουμε αναπτύξει σταθερές πεποιθήσεις για την αξία των χιλιετιών μας παραδόσεων, έχουμε γίνει χώρα κατάκτησης των οικονομικών δυνάμεων των πολυεθνικών μεταμφιεσμένων υπό την ευγενή αιγίδα της διεθνούς συνεργασίας.
Αλλά οι επιθέσεις σταματούν μόνο εάν κάποιος είναι εξοπλισμένος, με μια στέρεη θεσμική, οργανωτική και στρατιωτική τάξη, έστω και στο πλαίσιο – ας είναι ξεκάθαρο – αμυντικών ρητρών που (παρόλα αυτά) πρέπει να επιδεικνύονται και να επιδεικνύονται με προικισμένα μέσα.
Αλλά μόλις ο Τσάρος έδειξε τις επιθετικές του προθέσεις, ισοπεδώνοντας ένα ολόκληρο έθνος, αρνούμενος την αρχή της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης, καταστρέφοντας πόλεις και σκοτώνοντας ανυπεράσπιστους αμάχους, πραγματοποιούνται αδιανόητες απειλές "cupio dissolvi", Πάντα ουδέτερος χώρες όπως η Φινλανδία, η Σουηδία και η ίδια η Ελβετία έχουν υποβάλει αίτηση για πολιτικό άσυλο στην Ατλαντική συμμαχία.
Για δεκαετίες η γηραιά ήπειρος και η χώρα μας δεν ασχολούνται με το ζήτημα των πηγών ενέργειας, με την προμήθεια πρώτων υλών, φανταζόμενοι απερίσκεπτα και ένοχα ότι οι γεωπολιτικές και γεωοικονομικές ισορροπίες παραμένουν σταθερές και δεν δημιουργούν μελλοντικά προβλήματα. Όπως παρατηρεί έντονα ο Giuseppe Sabella στο έγγραφό του για τα οικονομικά αίτια που οδήγησαν τον Πούτιν να προχωρήσει στην κατάκτηση της Ουκρανίας, υπάρχει ο εξαιρετικός πλούτος που καυχιέται αυτή η χώρα παγκοσμίως στα κοιτάσματα πολύτιμων μετάλλων. Ουράνιο (μεταξύ των τριών κορυφαίων εξαγωγέων στον κόσμο), τιτάνιο (δέκατος εξαγωγέας), μεταλλεύματα σιδήρου και μαγγάνιο (δεύτερος εξαγωγέας) εξορύσσονται στην ουκρανική ασπίδα: όλες οι βασικές πρώτες ύλες για ελαφρά κράματα (τιτάνιο) καθώς και για χάλυβα και ανοξείδωτο χάλυβα (ορυκτά σιδήρου και μαγγανίου). Επιπλέον, στην επικράτειά της υπάρχουν κοιτάσματα λιθίου, που ονομάζονται «λευκό χρυσό», απαραίτητα για την παραγωγή μπαταριών.
Και ανάντη ή κατάντη αυτού υπάρχει ο στόχος να γίνει η μεγαλύτερη περιοχή παραγωγής πρώτων υλών, σύμμαχος με τη μεγαλύτερη χώρα παραγωγής στον κόσμο, με πλανητικό και ηγεμονικό εξαγωγικό δυναμικό: την Κίνα.
Η διαίσθηση του Ντράγκι, αλλά και του Μακρόν και του Σουλτς αφορά ακριβώς την εδραίωση της Ατλαντικής συμμαχίας και την υπεράσπιση των αξιών και της ιστορίας της Δύσης. Υπό αυτή την έννοια, εάν οι κυρώσεις έχουν διασπαστική επίδραση στο βλ. της ρωσικής οικονομίας (ακόμα και με τις αναπόφευκτες αρνητικές αποδόσεις που στρέφονται εναντίον αυτών που τις εκπορεύονται) και ήταν ιδέα του Ντράγκι να παγώσει τα περιουσιακά στοιχεία της Ρωσικής Κεντρικής Τράπεζας στο εξωτερικό.
Από την πλευρά της, η πονηρή στάση της Κίνας θυμίζει εκείνον τον άνθρωπο που καθόταν στην όχθη του ποταμού καθώς περίμενε να περάσει το πτώμα του εχθρού του. Θα δούμε αν και πόσο διαρκούν οι συνεννοήσεις και οι συμπάθειες.
Αλλά το κύριο πλεονέκτημα της αποστολής του Ντράγκι στις ΗΠΑ είναι ότι πήγε να δείξει στον Μπάιντεν τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, να τονίσει τις πιθανές καταστροφικές συνέπειες για την ίδια την Αμερική και πάνω απ' όλα – να μιλήσει για την ειρήνη, την ανάγκη εστίασης κάθε διπλωματικής δέσμευσης και προσανατολισμός του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ προς αυτή την προοπτική να υλοποιηθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Ο Ντράγκι ανησυχεί προφανώς για τις μακροπρόθεσμες αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις για την ΕΕ, επηρεάζονται τα εθνικά PNRR των κρατών μελών, καθώς και η πολιτική απειλή που στις 9 Μαΐου ο Πούτιν φαίνεται να έχει περιορίσει σε μια υπόθεση άμεσης δέσμευσης του Ατλαντικού συμμαχία στη σύγκρουση. Σύμφωνα με τον Πρόεδρο Mattarella, ο πρωθυπουργός μας δεν αρνήθηκε ποτέ την ανάγκη να υποστηρίξει την Ουκρανία με μέσα, εξοπλισμό και οπλισμό.
Ως πολιτικός γνωρίζει ότι -όπως υποστήριξε ο Henry Kissinger- τα κράτη δεν έχουν επιζήμιους εχθρούς αλλά πειστικά και επιτακτικά συμφέροντα. Ωστόσο, στο μεταξύ, συλλέγει το διάσημο Βραβείο Διακεκριμένης Ηγεσίας 2022, που απονέμεται από την Υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ Τζάνετ Γέλεν.
Ο Πρωθυπουργός μας επέβαλε στην πραγματικότητα μια γραμμή χωρίς «αν» και «αλλά» στην κυβέρνηση που προεδρεύει, με τη δύναμη του γεγονότος ότι εκτός από μερικές μπουνιές στο τραπέζι όσων «ζητούν» εξηγήσεις, «ένας σκύλος που γαβγίζει κάνει να μην δαγκώνει» ειδικά όσο πλησιάζουν οι εκλογές του 2023 (αν δεν είναι αναμενόμενο για κάποια ατυχή κεφαλιά του βλάκα στο καθήκον).
Τα επιχειρήματα των σκεπτόμενων και αμφισβητούμενων, μηδενιστών και αρνητών είναι ύπουλα, αληθινά ρητορικά πρόσωπα (χειρότερου) ύφους.
Παρά το γεγονός ότι η Ιταλία είναι στην πράξη η μόνη χώρα της ΕΕ που εκφράζει το 37,4% των φιλορώσων πολιτών, χάρη σε μια ψευδή, μυστικοπαθή και αυτοκαταστροφική εκστρατεία παραπληροφόρησης.
Η ιστορία της περικύκλωσης του ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία είναι πραγματικά μη βιώσιμη: οι αρνητικές θέσεις πολλών διαμορφωτών της κοινής γνώμης για τη στρατιωτική μήτρα των σφαγών Μπούχα και Κραματόρσκ, για την καταστροφή της Μαριούπολης, για τους επεκτατικούς στόχους του Τσάρου με την ευλογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι λιγότερο αποδεκτοί και ο Πατριάρχης του Κύριλλος, ο οποίος -όπως θυμάται ο Καπράρικα- καυχιέται για προσωπική περιουσία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων και τρέχει με ένα ρολόι 30.000 δολαρίων στον καρπό του: ακόμη και για τους λάτρεις-ειρηνιστές της διαθρησκειακής κουλτούρας, η σύγκριση με τον Σταυρό από χάλυβα του Πάπα Φραγκίσκου (ο οποίος εγκατέλειψε τη συνάντηση με τον ίδιο τον Κύριλλο στη Μόσχα). Ο Κύριλλος ευλογεί τον πόλεμο, ο Φραγκίσκος την ειρήνη.
Ο Ντράγκι λοιπόν έκανε αυτό που δικαιούταν ως επικεφαλής της κυβέρνησης μιας χώρας της Ατλαντικής Συμμαχίας: δεν καταλαβαίνω ότι γονάτισε μπροστά στον Μπάιντεν αλλά ότι του εξήγησε τους λόγους για το τέλος της σύγκρουσης και την ανάγκη για σταθερή και διαρκής ειρήνη. Αντίθετα, μίλησε ανοιχτά για ειρήνη.
Όπως είπε ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας και κοινωνιολόγος Τσαρλς Τίλι … «Τα κράτη κάνουν πολέμους και οι πόλεμοι κάνουν τα κράτη».
Ο Μάριο Ντράγκι το γνωρίζει αυτό και γνωρίζει καλά ότι η γεωπολιτική και η γεωοικονομία δεν είναι πάντα υπερτιθέμενες καθώς συχνά καταλήγουν να προϊδεάζουν για συμφέροντα και σενάρια που δεν συμπίπτουν ακριβώς.
Ωστόσο, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν σίγουρα ένα γεγονός εποχής, γεμάτο νοήματα και δυστυχώς επιρρεπές σε ερμηνευτικές πολώσεις. Τώρα πιστεύω ότι ο πολιτικός ρεαλισμός του Πρωθυπουργού μας τον οδήγησε να κάνει επιλογές και να πάρει σαφείς και αναγκαίες θέσεις, τολμώ να πω όχι μόνο για την Ιταλία αλλά με ανάληψη ευθύνης που πρέπει να μοιραστεί ολόκληρη η Ευρώπη γιατί, στην κορυφαία φάση της σύγκρουσης, ο ρόλος και τα πεπρωμένα της αμφισβητήθηκαν, με δραματικούς και σχεδόν τελικούς όρους. Για το λόγο αυτό, η επίσκεψη του Ιταλού πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον δεν ήταν ένα περιστασιακό ταξίδι, αλλά αφενός χαρακτήριζε τον προσανατολισμό που επικρατούσε στην ιταλική κυβέρνηση που εξέφρασε ο πολιτικός του οδηγός, αφετέρου συνέβαλε σε μια προσέγγιση Ιταλίας-Ευρώπης. με τις ΗΠΑ (και αντίστροφα), αναδεικνύοντας μια ευνοϊκή αμοιβαιότητα συμφερόντων.
Υπάρχουν και άλλα ανοιχτά και μη διευκρινισμένα ακόμη σενάρια, τα οποία καθορίζονται από έναν γενικό προσανατολισμό που αποδίδεται πολιτικά στην κυβέρνηση Κόντε: από το Μνημόνιο του Δρόμου του Μεταξιού, έως τις οικονομικές συμφωνίες με την Κίνα για την προμήθεια μασκών, σκούτερ και κινητών τηλεφώνων (διάσημα είναι αυτά που αγόρασε η ο στρατός και στη συνέχεια στάλθηκε στον πολτό επειδή τα αποτελέσματα είναι πλαστά για να συλληφθούν στρατιωτικές πληροφορίες: μια είδηση του Νοεμβρίου 2019 που κράτησε ένα χασμουρητό σκύλου).
Ας ελπίσουμε ότι ο Ντράγκι θα ξεκαθαρίσει επίσης αυτές τις πτυχές πριν παραδώσει την καμπάνα στον διάδοχό του.
Ελπίζοντας ότι στο μεταξύ θα ενισχυθεί το μέτωπο της μετριοπάθειας και θα δημιουργηθεί ένα πολιτικό κέντρο ικανό να δώσει σταθερότητα και κατευθυντήρια γραμμή χωρίς να υποχωρήσει στο επόμενο στέλεχος. Πιστεύοντας ότι τα κόμματα θα καταλάβουν μια για πάντα σαφή και κρυφό νόημα ενός άγραφου αφορισμού που κυκλοφορεί στην πολιτική: «δεν υπάρχει επιστροφή».
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/draghi-biden-cosa-ha-detto/ στις Thu, 12 May 2022 09:43:45 +0000.