Διότι είναι ζωτικής σημασίας για τη Δύση και την Ιταλία να υποστηρίξουν το Κίεβο και επειδή η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας θα τελειώσει με ένοπλη εκεχειρία. Η ανάλυση του στρατηγού Carlo Jean
Η μάζα της ιταλικής κοινής γνώμης είναι πεπεισμένη ότι η υποστήριξή μας προς την Ουκρανία, ειδικά η στρατιωτική, έχει ουσιαστικά κίνητρο την αλληλεγγύη με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και επίσης από τον φόβο να υποστούμε αντίποινα από τη Δύση σε περίπτωση που απομακρυνθούμε από τους συμμάχους μας. Λιγότερη προσοχή δίνεται στα οφέλη που έχει για τα συμφέροντα της εθνικής μας ασφάλειας η αντίσταση του Κιέβου και, ειδικότερα, η τελική επιτυχία του στην απόκρουση της ρωσικής επιθετικότητας. Προέρχονται, σε μεγάλο βαθμό, από την ενίσχυση που θα είχε ολόκληρη η Δύση στον κόσμο, όχι τόσο υλικά, όσο από την αύξηση του κύρους και της αξιοπιστίας της. Ο «Παγκόσμιος Νότος» έχει αποστασιοποιηθεί κάπως από την καταδίκη της Ρωσίας και έχει δείξει μια δυσαρέσκεια προς την πλούσια Δύση. Πολλά κράτη δεν σέβονται το σύστημα κυρώσεων που υιοθετήθηκε κατά της Ρωσίας.
Ο Όμιλος Wagner είναι το κύριο όργανο της ρωσικής επιρροής στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Υπάρχει σε περίπου είκοσι αφρικανικές πολιτείες. Υποστηρίζει επιπόλαια τις ελίτ, που συχνά συνδέονται με δίκτυα οργανωμένου εγκλήματος. Χρηματοδοτεί την παρουσία της με την προώθηση της εκμετάλλευσης των αφρικανικών φυσικών πόρων από ρωσικές εταιρείες και με εμβάσματα για την πώληση όπλων που παράγονται στη Ρωσία. Σίγουρα -όπως ήδη αναφέρθηκε πριν από δύο χρόνια από τις υπηρεσίες πληροφοριών- δραστηριοποιείται σε όλες τις πλούσιες παράνομες αγορές, ειδικά στην εμπορία ανθρώπων, ειδικά στο Σαχέλ, από το Σουδάν μέχρι το Μάλι. Έχει επαφές με τα κέντρα διακινητών, από τα οποία εξαρτώνται οι λαθρέμποροι των σκαφών στη Μεσόγειο. Μια ρωσική αποτυχία στην Ουκρανία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα καταταγεί στις τρομοκρατικές οργανώσεις. Η στρατιωτική επέμβαση της Δύσης για την καταστροφή του θα γινόταν πιθανή. Η έκβαση της σύγκρουσης στην Ουκρανία είναι προς το παρόν απρόβλεπτη.
Εκτός από την επιτυχία ή την αποτυχία ενός από τους δύο διεκδικητές, είναι πιθανό η σύγκρουση να τελειώσει με ένα αδιέξοδο, παρόμοιο με αυτό που συνέβη στον πόλεμο της Κορέας, δηλαδή με ένοπλη εκεχειρία. Σύντομα θα καταστεί δυνατό και στη συνέχεια θα διαρκέσει μόνο με ισχυρές δυτικές εγγυήσεις προς την Ουκρανία. Χωρίς αυτούς, το Κίεβο θα συνεχίσει να αγωνίζεται. Δεν θα μπορέσει να ικανοποιηθεί με υποσχέσεις, αφού προδοθούν εκείνες για την κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα, που προβλέπονται στο Μνημόνιο της Βουδαπέστης του 1994. Οι νέες εγγυήσεις θα πρέπει να περιλαμβάνουν περισσότερο ή λιγότερο άμεσα το ΝΑΤΟ. Επομένως, θα είναι δύσκολο για τη Ρωσία να μπορέσει να αποδεχθεί μια εκεχειρία με τέτοιους όρους. Αυτός είναι ο λόγος που η Μόσχα φαίνεται να κινείται προς έναν παρατεταμένο πόλεμο. Πάντα ελπίζει στην κατάρρευση του συνασπισμού που υποστηρίζει την Ουκρανία σήμερα. Ως εκ τούτου, η Δύση πρέπει να αυξήσει τις αποστολές όπλων.
Μόνο μια ήττα στο έδαφος μπορεί να παρακινήσει τη Μόσχα να διαπραγματευτεί. Κατά συνέπεια, η υπόθεση μιας μόνιμης εκεχειρίας –που θεωρείται από πολλούς ως η πιο πιθανή λύση στη σύγκρουση– μου φαίνεται μη ρεαλιστική, ανεξάρτητα από την εκχώρηση μέρους της ουκρανικής επικράτειας που έχει κατακτήσει η Μόσχα (Κριμαία και οι δύο αποσχιστικές δημοκρατίες του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ –δηλαδή η επιστροφή στο Μινσκ-2– δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να παραχωρηθεί από τη Ρωσία χωρίς μάχη, ακόμη και σε περίπτωση κρίσης στο καθεστώς του Πούτιν). Μια επιτυχία για τη Ρωσία δεν θα σήμαινε μόνο το τέλος της Ουκρανίας. Θα σήμαινε την κρίση και την παρακμή της Δύσης. Θα έθετε σε αμφιβολία την Ατλαντική Συμμαχία. Η αύξηση της ευρωπαϊκής αμυντικής αυτονομίας δεν μπορούσε να αντισταθμίσει το τέλος της. Είναι απίθανο η ΕΕ να μπορέσει να ξαναρχίσει το ιταλο-γαλλο-γερμανικό πρόγραμμα «βόμβας» που εγκαταλείφθηκε το 1957. Χωρίς τα δικά της πυρηνικά όπλα, η Ευρώπη δεν θα είχε αποτρεπτικές ικανότητες. Δεν μπορούσε να αποκρούσει τον πυρηνικό εκβιασμό. Η Force de Frappe είναι εθνική, όχι ευρωπαϊκή. Κανείς δεν είναι τόσο αφελής για να σκεφτεί ότι μπορεί να γίνει έτσι. Η Γαλλία, για μια αλλαγή, θα οδηγούσε την υπόλοιπη Ευρώπη στην ίδια μοίρα με την Τσεχοσλοβακία στο Μόναχο το 1938. Θα υπήρχε βιασύνη για τη φινλανδοποίηση της Ρωσίας. Στην καλύτερη περίπτωση, οι Ευρωπαίοι θα εξαρτιόνταν από τους Αμερικανούς ακόμη περισσότερο από σήμερα, αλλά θα ήταν λιγότερο προστατευμένοι από αυτούς. Οι αλληλοκατηγορίες θα αυξάνονταν. Η βαρύτητα των ΗΠΑ προς τον Ινδο-Ειρηνικό θα τονιζόταν. Η Κίνα θα ενισχυόταν παντού. Θα αύξανε την πιθανότητα επίθεσης στην Ταϊβάν και παγκόσμιου πολέμου.
Σε περίπτωση επιτυχίας της Ουκρανίας, ωστόσο, ολόκληρη η Δύση θα εμφανιζόταν ενισχυμένη. Φυσικά, η Ευρώπη θα μετρήσει στο βαθμό που συνέβαλε στην αντίσταση του Κιέβου, στην ανοικοδόμηση του κατεστραμμένου εδάφους της Ουκρανίας και στον εξευρωπαϊσμό της χώρας. Αν η Δύση δεν ήθελε να κερδίσει μεγάλα, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να εξομαλύνει τις σχέσεις της με τη Ρωσία. Αυτοί
μπορούν να συνίστανται μόνο στην ενσωμάτωσή της στην Ευρώπη, με σεβασμό στην ταυτότητα μιας Ρωσίας που έχει επίσης μετατραπεί πολιτιστικά από μια αυτοκρατορία σε ένα κράτος όπως τα άλλα, αποκηρύσσοντας την υποτιθέμενη καθολική αποστολή της, την οποία θυμάται συνεχώς και σήμερα το Πατριαρχείο της Μόσχας. Σύμφωνα με αυτήν, με την προσάρτηση θέλει όχι μόνο να διατηρήσει τον χώρο της κανονικής επιρροής της, αλλά και να «ελευθερώσει την Ουκρανία από την αμαρτία». Όσον αφορά την Ιταλία, η επιτυχία της Ουκρανίας είναι απαραίτητη για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ώστε να αυξήσουν τους στρατιωτικούς και οικονομικούς πόρους που είναι αφιερωμένοι στη νότια πλευρά τους, δηλαδή στην ευρύτερη Μεσόγειο και την Αφρική. Αυτή η μετατόπιση της προσοχής και των πόρων από τα βορειοανατολικά προς τα νότια είναι απαραίτητη, ιδίως για να αποτραπεί η μετατροπή του Σαχέλ σε ένα είδος Αφγανιστάν, πηγή τρομοκρατίας και αποσταθεροποίησης πρώτα για τις χώρες της νότιας Ευρώπης και στη συνέχεια για εκείνες της Κεντρικής Ευρώπης. και Βόρεια Ευρώπη. Ο γεωπολιτικός ρόλος της χώρας μας θα αναδυόταν εξαιρετικά ενισχυμένος με εμφανή πολιτικά και οικονομικά πλεονεκτήματα και κυρίως στον τομέα της ασφάλειας. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια σημαντική δέσμευση για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας -που έχει ήδη αξιολογηθεί επάξια από την κυβέρνησή μας- αλλά και με μια ουσιαστική αύξηση της στρατιωτικής μας υποστήριξης, η οποία μόλις ξεπερνά το 1% του συνόλου, κάτι που είναι άσχετο.
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/un-successo-della-russia-in-ucraina-segnerebbe-il-declino-delloccidente/ στις Sat, 18 Mar 2023 08:07:30 +0000.