Η Μελόνι δεν πρέπει να δεχτεί την κολακεία που σκοπό είχε να την παρουσιάσει ως Άγιο Παύλο που χτυπήθηκε από κεραυνό στο δρόμο προς τη Δαμασκό και δεν πρέπει να ξεχνά ότι, αν υπάκουε στις επιθυμίες που προέρχονταν από αυτούς τους κύκλους όπως οι Ft, η συναίνεσή της θα έπεφτε και η τιμή του το BTP μαζί του. Σχόλιο Liturri
Timaeus Danaos et dona ferentes (τους Έλληνες φοβάμαι και όταν φέρνουν δώρα). Με αυτά τα λόγια ο Λαοκόν προσπάθησε να αποτρέψει τους Τρώες από το να εισάγουν το διάσημο άλογο που δώρησαν οι Έλληνες μέσα στα τείχη. Ξέρουμε πώς τελείωσε.
Ας ελπίσουμε ότι κάπου υπάρχει ένα νέο Laocoön για να προειδοποιήσει την Πρόεδρο Giorgia Meloni ότι η κολακεία που εμφανίστηκε στο πρωτοσέλιδο χθες στους Financial Times θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη, αν όχι να απορριφθεί εντελώς.
Η εφημερίδα του Λονδίνου έχει τονίσει στο πρωτοσέλιδο της το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η διαφορά απόδοσης μεταξύ των BTP και των δεκαετών Bunds έχει πέσει γύρω στις 120 μονάδες. Το χαμηλότερο εδώ και δύο χρόνια.
Πρόκειται για πτώση περίπου 50 μονάδων σε σύγκριση με τα επίπεδα στην αρχή του έτους. Για σύγκριση, τα αντίστοιχα γαλλικά και ισπανικά ομόλογα βελτίωσαν το spread σε σύγκριση με τα γερμανικά μόνο κατά 10-20 μονάδες. Επομένως, η βελτίωση του spread Ιταλίας-Γερμανίας αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στη ζήτηση που επηρέασε την BTP μας και όχι στην αδυναμία του Bund. Και έτσι αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε το σιτάρι από την ήρα.
Πιο αναλυτικά, σε ένα γενικό πλαίσιο αγοράς «risk-on», είναι το BTP μας που προσελκύει την προσοχή των επενδυτών, καθώς βρίσκεται στο υψηλό περιθώριο του εύρους αποδόσεων που προσφέρουν όλα τα κρατικά ομόλογα της Ευρωζώνης.
Συμμετρικά, όταν το φθινόπωρο υπήρχαν ακόμη ανοδικές εντάσεις στα επιτόκια των ομολόγων, η BTP μας ήταν η πιο εκτεθειμένη και το spread είχε φτάσει σχεδόν τις 200 μονάδες.
Η εξήγηση που δίνουν οι Ft δεν είναι καθόλου πειστική και στην πραγματικότητα έχει τη γεύση του «φιλιού του θανάτου». Κάτι που αποδίδει την αξία αυτής της τάσης της αγοράς στη «δημοσιονομική ορθότητα» και τη «στερεή σχέση με τις Βρυξέλλες» της κυβέρνησης Μελώνη.
Αντίθετα, υπάρχει ένας ισχυρός πειρασμός να απεικονιστεί η κυβέρνηση Meloni με καρικατούρα ως επιρρεπής στις επιθυμίες της άλλης πλευράς των Άλπεων και ως εκ τούτου ανταμείβεται με τη ζάχαρη της χαμηλής εξάπλωσης. Όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Ποια «δημοσιονομική ορθότητα», θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε την εφημερίδα του Λονδίνου; Αυτό του ελλείμματος/ΑΕΠ του 2024 στο 4,4% (στην καλύτερη περίπτωση) παρόμοιο με αυτό της Γαλλίας και από τα υψηλότερα στην ευρωζώνη; Ή 7,2% το 2023;
Ας μην ξεχνάμε ότι το 2018, για έλλειμμα/ΑΕΠ 2,4%, η κυβέρνηση Conte 1 σταυρώθηκε στη δημόσια πλατεία από τις αγορές (υποκινούμενη από τις Βρυξέλλες) για έξι εβδομάδες.
Εάν αυτό οφειλόταν στην υψηλότερη ανάπτυξη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, τότε γιατί να το παρατηρήσετε μόνο τώρα, όταν αυτό το φαινόμενο βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2021;
Ποια «ισχυρή σχέση με τις Βρυξέλλες»; Αυτός που μας είδε να απορρίπτουμε συγκλονιστικά την επικύρωση της μεταρρύθμισης της Συνθήκης του ESM στη Βουλή; Ή αυτό που μας είδε να διαπραγματευόμαστε ένα Σύμφωνο Σταθερότητας του οποίου οι πιο επικίνδυνες πτυχές -αν και παρούσες- αποδυναμώθηκαν; Ή οι ψηφοφορίες στο Συμβούλιο της ΕΕ για την άμβλυνση της ζημιάς της οδηγίας για τη «συσκευασία», αυτή για τα «πράσινα» σπίτια και εκείνη για τη δέουσα επιμέλεια για τη βιωσιμότητα για τις επιχειρήσεις; Όλοι οι φάκελοι για τους οποίους δεν μπορούμε να μιλάμε για επιτυχία της ιταλικής γραμμής, αλλά τουλάχιστον για αξιοπρεπή δουλειά υπεράσπισης των συμφερόντων μας.
Η τάση να «το ρίχνουμε στην πολιτική» κάθε φορά που η διαφορά ανεβαίνει ή πέφτει είναι κατανοητή. Ωστόσο, προτείνουμε να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στα θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη και στη δυναμική της αγοράς και στις τεράστιες διαφορές σε σύγκριση με το πρόσφατο και το μακρινό παρελθόν.
Έχοντας πει ότι η τεχνική στιγμή της αγοράς, που πιστεύουμε ότι είναι ο κύριος μοχλός αυτής της μείωσης του spread, τα μακροοικονομικά μεγέθη της Ιταλίας δεν είναι πλέον αυτά του 2011 και του 2018 (για να θυμηθούμε τις δύο πιο πρόσφατες αυξήσεις του spread). Έκτοτε, η καθαρή θέση στο εξωτερικό έχει βελτιωθεί – η Ιταλία είναι μια χώρα καθαρής εξαγωγής κεφαλαίων που ρέει άφθονα και χάρη στο εμπορικό ισοζύγιο σε πλεόνασμα – έχουμε χαμηλότερο πληθωρισμό από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης και επομένως είμαστε πιο ανταγωνιστικοί. Επιπλέον, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν πολύ χειρότερα προβλήματα από τα δικά μας. Οι Transalpines παλεύουν εδώ και καιρό με δύο ανησυχητικά δίδυμα ελλείμματα (δημόσια και ξένα). Οι Γερμανοί είδαν τους (εύθραυστους) πυλώνες της οικονομικής τους ηγεσίας να καταρρέουν μέσα σε λίγους μόνο μήνες: χαμηλού κόστους πρώτες ύλες και αποπληθωρισμός μισθών. Τι συμφέρον έχουν να «εκφοβίσουν» την Ιταλία, να χαμογελούν όπως το περίφημο ανάμεσα στην Άνγκελα Μέρκελ και τον Νικολά Σαρκοζί; Και με τι εργαλεία πίεσης;
Η Μελόνι δεν πρέπει να δεχτεί την κολακεία που αποσκοπούσε στο να την απεικονίσει ως Άγιο Παύλο που χτυπήθηκε από κεραυνό στο δρόμο προς τη Δαμασκό, σε σχέση με τις υποτιθέμενες αντιευρωπαϊκές της φιλοδοξίες, και δεν πρέπει να ξεχνά ότι, εάν υπάκουε στις επιθυμίες που προέρχονταν από αυτούς τους κύκλους όπως π.χ. τα Ft , η συναίνεσή της θα έπεφτε και η τιμή του BTP μαζί με αυτό.
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/economia/lo-spread-cala-merito-delle-politiche-che-non-piacciono-di-solito-al-financial-times/ στις Sat, 16 Mar 2024 11:30:01 +0000.