Πλειοψηφία και αντιπολίτευση μπορούν να κάνουν διάλογο, η Ουρουγουάη λέει. Το σημειωματάριο του Federico Guiglia
Στην πυγμαχική εποχή του Τζο Μπάιντεν εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ, που έχει και την «αθλητική» του πτυχή στην Ευρώπη (Εμμανουέλ Μακρόν εναντίον Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, Πέδρο Σάντσες εναντίον Αλμπέρτο Νούνιεθ Φεϊζό στην Ισπανία, Τζόρτζια Μελόνι εναντίον Έλι Σλάιν στην Ιταλία μας) Η δημοκρατία έχει χάσει τη θεσμική της πυξίδα.
Η αντίθεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, δεξιάς και αριστεράς, πλειοψηφίας και μειοψηφίας είναι τόσο έντονη παντού, καθώς η πολιτική και ακόμη και η προσωπική σύνθεση στο όνομα του εθνικού συμφέροντος είναι πολύπλοκη. Πόσο ξεπερασμένη φαίνεται σήμερα η ιδέα ότι ο Μπάιντεν και ο Τραμπ μπορούν να κάνουν διάλογο και να συνεργαστούν βάζοντας την «Αμερική πρώτη». Εννοείται όχι με την απομονωτική έννοια ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να έρθουν ενώπιον του υπόλοιπου κόσμου, αλλά μάλλον με το εξίσου διάσημο «σωστό ή λάθος, η χώρα μου», δηλαδή η αγάπη για το δικό του έθνος που πρέπει πάντα να ενώνει τους αμφισβητίες, ανεξάρτητα από τις σωστές ή λανθασμένες ιδέες τους που ενσαρκώνουν στα μάτια των πολιτών.
Ωστόσο, υπάρχει διέξοδος από την πολιτική των κακών λέξεων και της μόνιμης σύγκρουσης, η οποία έχει επηρεάσει και αποδυναμώσει εδώ και καιρό όλα τα κοινοβουλευτικά συστήματα σε αυτήν την πλευρά του ωκεανού. Δύο πρωταγωνιστές μιας ιστορίας που δεν μπορεί να είναι πιο ασυμβίβαστη από αυτή που ταξίδεψαν και προηγήθηκαν.
Ο ένας ήταν μεταξύ των ιστορικών ηγετών του «Tupamaros», του αντάρτικου κινήματος που αιματοκύλησε τους δρόμους της Ουρουγουάης στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα. Ο άλλος είναι ο ηγέτης, επίσης ιστορικός, του «Partido Colorado», του κεντροδεξιού κόμματος που κυβερνά την Ουρουγουάη πολύ περισσότερο (139 χρόνια, και συγγνώμη αν είναι λίγα) από ό,τι οι Χριστιανοδημοκράτες στην Ιταλία. Και ότι αυτό το κόμμα θεωρούνταν ο κύριος εχθρός, φυσικά ανταποδοτικό, των Τουπαμάρων. Εδώ μιλάμε για τον πρώην «τούπα» Χοσέ Μουχίκα Κορντάνο -γνωστό ως Πέπε- και τον Χούλιο Μαρία Σανγκουινέτι, «el coloradísimo».
Δεν είναι, όπως φαίνεται σε πολλούς που προφανώς δεν γνωρίζουν τα γεγονότα της μικρής αλλά δημοκρατικά τεράστιας Ουρουγουάης, δύο συνηθισμένοι χαρακτήρες. Σε διαφορετικούς χρόνους εξελέγησαν και οι δύο από τον λαό στην προεδρία της Δημοκρατίας. Ο πρώτος, ο Mujica, το 2010, αφού προηγουμένως είχε βιώσει 14 χρόνια σκληρής φυλάκισης στα χέρια της στρατιωτικής δικτατορίας, που αντιπροσώπευε μια ζοφερή παρένθεση για να ξεχαστεί (από το 1973 έως το 1985) στους πάντα ελεύθερους και ενοποιημένους θεσμούς της χώρας. η οποία είναι μια Δημοκρατία ανεξάρτητη και συνταγματική από το 1830. Ο δεύτερος, ο Sanguinetti, ήταν ο πρώτος πρόεδρος της επιστροφής στη δημοκρατία το 1985. Επανεξελέγη, δέκα χρόνια αργότερα, για μια δεύτερη θητεία. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακρινό μεταξύ Mujica και Sanguinetti, μεταξύ του σοσιαλιστή που, λόγω της υποδειγματικής φτωχολογιάς του (έδινε τον προεδρικό μισθό στους άπορους και ο ίδιος ζούσε και ζει με τα απαραίτητα) έγινε παγκόσμιος μύθος για όλα τα χρώματα του κόκκινου , και τον φιλελεύθερο Sanguinetti, οξυδερκή και λαμπρό λατινοαμερικανό διανοούμενο που γράφει επίσης για τη σημαντική ισπανική εφημερίδα «El País». Ο προοδευτικός εναντίον του συντηρητικού, αμετάκλητα.
Ωστόσο, οι δύο «μεγάλοι γέροι» της Ουρουγουάης -τώρα 88 ετών ο καθένας- είναι από καιρό αρχιτέκτονες ενός θεσμικού προσκυνήματος που πριν από δύο χρόνια οδήγησε σε ένα βιβλίο, μεταφρασμένο από τα ισπανικά ως εξής: «Ο ορίζοντας, σιωπηλές συνομιλίες μεταξύ Σανγκουινέτι και Μουχίκα». Σε συνέντευξη από τους δημοσιογράφους Alejandro Ferreiro και Gabriel Pereyra, το απροσδόκητο δίδυμο συζητά τα πάντα, από τα ναρκωτικά μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις, από τον αγώνα για την ελευθερία μέχρι την ισότητα, από την ιστορία μέχρι τη γεωγραφία ενός πλανήτη που αλλάζει. Δεν είναι οι απαντήσεις, αλλά η προσέγγιση που εκπλήσσει: η ειλικρίνεια και η εξυπνάδα με την οποία οι δύο διεκδικητές ακούν την άποψη του άλλου και εκφράζουν τη δική τους. Ακόμη και το ανέκδοτο που μαρτυρούν οι συγγραφείς είναι εντυπωσιακό, δηλαδή ότι σε ένα από τα πολλά χειμωνιάτικα απογεύματα της διεγερμένης και συγκεντρωμένης συζήτησης, μια ιδιαίτερα κρύα μέρα, ο ένας βοήθησε τον άλλο να φορέσει το παλτό του, ενώ, πιστεύοντας ότι δεν τους έβλεπαν, οι δύο ηλικιωμένοι πρώην πρόεδροι μπήκαν στο ασανσέρ της εφημερίδας για να κατέβουν από τον όροφο
της συνέντευξης που μόλις ολοκληρώθηκε. Λες και η μεταθεσμική ευγένεια που καθιερώθηκε μεταξύ των δύο είχε γίνει επίσης μια αυθόρμητη χειρονομία απρόσμενης καλοσύνης. Τελικά, τι είναι πολιτική αν όχι η προσπάθεια να βρεθεί το κοινό καλό μεταξύ των ανθρώπων;
Λοιπόν, όταν ανακαλύψουμε ότι η Giorgia Meloni θα βοηθήσει την Elly Schlein να φορέσει το παλτό της, ή το αντίστροφο, θα έχουμε ξαναβρεί αυτή τη χαμένη αλλά υπέρτατη αίσθηση του καθήκοντος και της θεσμικής ευχαρίστησης, που προηγείται του φραξιονισμού των κομμάτων και των κομμάτων. Αλλά εκείνη την ημέρα -γιατί αργά ή γρήγορα θα έρθει εκείνη η μέρα- θυμηθείτε ότι αυτό που την ενέπνευσε δεν ήταν οι μονομαχίες της ισχυρής και διάσημης Βόρειας Αμερικής με πλήρες εκλογικό μίσος μεταξύ τους, αλλά μάλλον δύο Άρχοντες, από κάθε άποψη, όχι λιγότερο της Αμερικής και όχι λιγότερο φουμαντίνοι από τον Νότο.Ενωμένοι, οι δύο Νοτιοαμερικανοί, επίσης από την περήφανη, και πάντα διεκδικούμενη από αυτούς, ιταλική καταγωγή: «Cordano» για τον επαναστάτη Pepe, «Sanguinetti» για τον μεταρρυθμιστή Julio María. Οι παππούδες και οι δύο κατάγονταν από τη Λιγουρία. Υπάρχει πάντα λίγη Ιταλία στις όμορφες ιστορίες που κάνουν τον κόσμο καλύτερο.
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Alto Adige)
www.federicoguiglia.com
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/meloni-schlein-uruguay/ στις Sat, 13 Apr 2024 07:19:13 +0000.