Θα σας πω πώς ήταν κάποτε το σχολείο

Θα σας πω πώς ήταν κάποτε το σχολείο

Μια φορά κι έναν καιρό στο σχολείο μαθαίναμε τα ABC και μελετούσαμε ποιήματα απέξω, τότε οι ψυχολόγοι διαπίστωσαν ότι αυτό ήταν αφόρητη παρενόχληση. Η μνήμη του Francesco Provinciali

Ίσως κάνω λάθος αλλά κάποτε τα πράγματα λέγονταν με το όνομά τους.

Αντικείμενα, πράξεις, λειτουργίες: όλα εξηγήθηκαν πριν και με λίγες μόνο λέξεις, μου φαίνεται ότι η πραγματικότητα ήταν πιο εφικτή, απτή.

Μετά ήρθαν οι ριπές του μεταμοντέρνου ανέμου: παγκοσμιοποίηση, πολυπλοκότητα, διαφάνεια, συνέργειες, κοινή χρήση, φόντο, φόντο, χάρτες, διαγράμματα ροής, έλεγχοι.

Ξέχασα κάτι; Συγχωρέστε με αναγνώστες που αγαπούν τις ενδοσκοπικές εξερευνήσεις και τις ασαφείς ιστορίες: παρόλο που γεννήθηκα δίπλα στη θάλασσα, μπορώ το πολύ να ξεχωρίσω τον γαύρο από τη σαρδέλα.

Θυμάμαι όμως με νοσταλγία εκείνο το σχολείο όπου μπήκα για πρώτη φορά ως απείθαρχος μαθητής: τότε άρχισα να αγαπώ τον δάσκαλο και στο τέλος δεν θα έφευγα ποτέ.

Κοιτάζοντας πίσω τώρα συνειδητοποιώ ότι εκείνη και οι γονείς μου με δίδαξαν τα ίδια πράγματα: να μελετώ, να δεσμεύομαι, να σέβομαι τους μεγαλύτερους από εμένα, να αγαπώ τους συμμαθητές μου.

Ίσως τα αποτελέσματα να μην έφτασαν, λόγω υπαιτιότητας μου: ο μαθητής ήταν προσεκτικός, αλλά στη συνέχεια ο άνδρας δεν ήταν πολύ επιμελής.

Μεγαλώνοντας τότε γνώρισα πολλούς επιφανείς μελετητές, αλλά από όλα όσα άκουσα στη ζωή μου, αυτές οι τρεις ή τέσσερις αξίες που μου ενστάλαξαν η οικογένεια και το σχολείο παρέμειναν αποτυπωμένες σε μένα.

Δεν μου μίλησαν για τη διαπολιτισμικότητα, αλλά με ενθάρρυναν να διαβάσω πολλά βιβλία, δεν χρησιμοποιούσαμε υπολογιστές, αλλά ξέραμε πώς να γράφουμε ένα γράμμα σε έναν φίλο, αν η μητέρα μου με έστελνε για ψώνια και δεν είχε τα χρήματα μετρημένα, για να με κάνει υπεύθυνο, με έμαθε να προσέχω τα υπόλοιπα, μου άρεσε να κοιτάζω γύρω μου και να μπορώ να ξεχωρίζω τις εποχές.

Όταν μπήκα στην τάξη το πρώτο πράγμα για το οποίο προσευχηθήκαμε και δεν ντρεπόμουν ποτέ για αυτό, δεν υπήρχαν ξένα παιδιά, αλλά αλίμονο σε σένα αν πρόδωσες έναν φίλο και αν επέστρεψα σπίτι έλεγα ότι με είχε μαλώσει ο δάσκαλος που έκανε ο πατέρας μου Έτρεξε αμέσως στον εκδότη μιας εφημερίδας και δεν έστειλε καν καταγγελία στην Εισαγγελία, αν μη τι άλλο, προχώρησε περαιτέρω: με έστειλε για ύπνο χωρίς δείπνο και δεν με άφησε να δω τον Καροσέλο.

Λόγω των προειδοποιήσεων που έλαβα και των επικρίσεων που έλαβα, ορκίζομαι ότι δεν στράφηκα ποτέ στο Telefono Azzurro.

Ο σκηνοθέτης ήταν ένας θρύλος: ακούσαμε για αυτόν αλλά είδαμε λίγα, σχεδόν έναν θρύλο. Αν έμπαινε στο δωμάτιο σηκωνόμασταν από σεβασμό αλλά κανείς δεν ονειρευόταν να πάει στο γραφείο του για να κάνει παράπονο, θα ήταν ανήκουστο.

Οι θυρωροί ονομάζονταν ακριβώς έτσι: «θυρωροί», όχι βοηθοί ή συνεργάτες αλλά παρόλα αυτά το σχολείο ήταν πραγματικά καθαρό. Θυμάμαι ότι κάποτε ο διευθυντής, βρίσκοντας τις σκάλες βρώμικες, τους είχε καλέσει όλους και είχε γονατίσει να καθαρίσει τα σκαλιά, ο ίδιος, με το κουρέλι και το απορρυπαντικό και στο τέλος σε αυτούς -που τον κοιτούσαν με το στόμα ανοιχτό- είχε πει «έτσι γίνεται».

Ωστόσο, δεν υπήρξε καμία λέξη ότι κάποιος είχε απευθυνθεί στο σωματείο για αυτό το θέμα.

Φορούσαμε πιναφόρες γιατί το να αλλάζουμε ρούχα κάθε μέρα ήταν πολυτέλεια –ακόμα κι αν τα μπλουζάκια δεν ήταν σχεδιαστικά– αλλά ήταν απλά παλτό εργαστηρίου, όχι μαύρα πουκάμισα.

Μάθαμε τα ABC και μελετήσαμε τα ποιήματα απέξω, μετά οι ψυχολόγοι διαπίστωσαν ότι ήταν αφόρητες καταπιέσεις: «να ελαφρύνεις, πολύς κόπος».

Το άλλο απόγευμα, σε μια εκπομπή ειδήσεων, άκουσα τι έλεγε ένας απόστολος της παιδαγωγικής του νέου: «Διδάξτε μόνο ανάγνωση, γραφή και αριθμητική! Τώρα το σχολείο πρέπει να ανοίξει σε νέες πραγματικότητες».

Μπορεί να έχει δίκιο, αυτό που μένει να γίνει κατανοητό είναι το νόημα των λέξεων.

Προσωπικά έχω αμφιβολίες, περισσότερο για πρακτική παρά για γραμματική.

Αφού όλα μπήκαν στο σχολείο, χωρίς φίλτρα, χωρίς ελέγχους, χωρίς ντροπή, μου φαίνεται ότι τα πράγματα έχουν αντιστραφεί σταδιακά: ο διευθυντής -παρά τον εαυτό του- δεν διευθύνει, "συντονίζει", οι δάσκαλοι είναι πάντα σε συσκέψεις και θυρωροί. φέρτε τα συνδικάτα να ελέγξουν τον φόρτο εργασίας τους: αυτό με επηρεάζει, αυτό δεν με επηρεάζει.

Κάτι πρέπει να άλλαξε και για τους μαθητές, αλλά όχι εξ ολοκλήρου από δικό τους λάθος.

Αντί να ανοίξουν το στόμα τους, αρκεί να ανοίξουν τις σχολικές τους τσάντες: σνακ, εφημερίδες, κινητά τηλέφωνα, tablet, βιντεοπαιχνίδια και μερικά βιβλία, συνήθως πολύ βαριά.

Αντίθετα, διαπιστώνω ότι μια λέξη συνεχίζει να κυκλοφορεί επίμονα, στα σχολεία και στη ζωή, με αυξανόμενο ενδιαφέρον, μια λέξη που όλοι την κατέχουν με επιλογή και πεπεισμένη τήρηση: «δικαιώματα».

Πάρα πολλά forehand που συχνά οδηγούν σε πολλά backhands.


Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/sanita/scuola-ricordi-provinciali/ στις Sat, 02 Mar 2024 06:18:15 +0000.