Οι εχθροί του Μπερλουσκόνι είναι οι νεκροί που περπατούν

Οι εχθροί του Μπερλουσκόνι είναι οι νεκροί που περπατούν

Ζωή και θάνατος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, του ηγεμόνα των ανταρτών. Το Cameo του Ruggeri

Μπορώ να πω ότι γνωρίζω πολλά για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, παρόλο που είναι ένας από τους λίγους στην Ιταλία που δεν τον έχουν γνωρίσει προσωπικά. Είχαμε έναν πολύ σημαντικό κοινό φίλο που συνεργαζόταν στενά μαζί του για χρόνια. Ως πρωτοεμφανιζόμενος δημοσιογράφος, με τον καιρό έχω συλλέξει μια ολόκληρη σειρά από πληροφορίες και ανέκδοτα, έστω κι αν αργότερα, ως επί το πλείστον, έγιναν γνωστά στο ευρύ κοινό. Έγραψα πολλά Cameos για αυτόν, τα οποία, μέσω ενός κοινού φίλου, του έστελνα ως προεπισκόπηση, συχνά με τη μορφή ανοιχτής επιστολής, αλλά τον παρακάλεσα να μην μου απαντήσει. Έτσι είναι εύκολο για μένα να συνθέσω ένα προφίλ του. Το ομολογώ, και ελπίζω από εκεί ψηλά να μην προσβάλλει, περισσότερο από εκείνον τα τελευταία χρόνια με ενδιέφερε η χυδαιότητα των εχθρών του.

Ο φίλος επιβεβαίωσε ότι η συχνά επαναλαμβανόμενη φράση του Μπερλουσκόνι «Κρατάω πάντα μια φωτογραφία του Gianni Agnelli στο κομοδίνο μου» δεν ήταν καύχημα, αλλά ήταν αληθινή, και αυτή η πτυχή, απίστευτη για μένα, αφού γνώριζα καλά τον δικηγόρο, είχε χαρακτηρίσει τα μάτια μου σαν ένας μικροαστός parvenu. Και ήταν μικροαστός σε όλη του τη ζωή, υποθέτω εν αγνοία του, καθώς ήταν πεπεισμένος ότι είχε πραγματικά ενσαρκωθεί σε κυρίαρχο. Ο Κυρίαρχος των ανταρτών.

Ο Φρίντριχ Νίτσε όρισε, μια για πάντα, αυτό το χαρακτηριστικό με έναν υπέροχο τρόπο: «Η φιλοσοφία του parvenu. – Αν θες για μια φορά να γίνεις άνθρωπος, πρέπει να τιμήσεις και τη δική σου σκιά».

Δεν είμαι σε θέση να πω αν ο Μπερλουσκόνι μπόρεσε ή όχι να τιμήσει τη σκιά του, καθώς ήταν επίσης, έστω και για είκοσι χρόνια, ένας πρωτοπόρος υψηλού επιπέδου. Διατήρησα όμως ανέπαφο το αποτύπωμα του αγρότη-εργάτη μου, επομένως την οξυδέρκεια και την υγιή περιφρόνηση που τρέφουν οι επιτυχημένοι φτωχοί απέναντι στους υπεξαιρεμένους πλούσιους και ισχυρούς.

Με την πάροδο του χρόνου, ζώντας μαζί τους στα κουμπιά τους, έμαθα τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται για να καταστρέψουν τους εχθρούς αυτού που ο φίλος μου Angelo Codevilla αποκαλούσε «Κυβέρνα Τάξη». Ήμουν σίγουρος, ότι θα είχαν χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο εναντίον του, νόμιμο ή παράνομο (δεν υπάρχει τίποτα παράνομο για όσους είναι πεπεισμένοι ότι είναι η αλήθεια, ο νόμος τους, είναι δικαιοσύνη), για να καταστρέψουν έναν «ελεύθερο» σαν αυτόν. Και έτσι έγινε, χειρότερα, τον εκμεταλλεύτηκαν μέχρι να πεθάνει.

Στην Ερασμιακή του τρέλα μάλιστα προσποιήθηκε ότι έγινε Πρόξενος, μέσω λαϊκής ψήφου των Πλεμπών, παρακάμπτοντας τη Γερουσία. Καταλαβαίνεις? Εκλεγμένος από τους πληβείους στο ανώτατο δικαστήριο! Ένας πραγματικός τρελός, λοιπόν, να παραμεριστεί πρώτα και μετά να σβήσει, με κάθε κόστος.

Εξαπέλυσαν εναντίον της καμήλας στρατεύματά τους από αρχάριους, αυτούς που ανατράφηκαν με την αμβλεία υπακοή και την απαίσια αγριότητα του 1968: υπερασπιστές δικαστές, δημοσιογράφους στο βάλτο, καταθλιπτικούς ακαδημαϊκούς, διανοούμενους, μικροκαλλιτέχνες.

Ηττήθηκε, καταδικάστηκε, «φυλακίστηκε» σε κέντρο ηλικιωμένων (το ύψος της ταπείνωσης), εκτέθηκε σε διαρκή δημόσια γελοιοποίηση. Ακόμα και τώρα, με ένα καυτό πτώμα, ήταν. Τώρα όμως θα πρέπει να κλείσουν οι δικαστικοί φάκελοι, θα λήξει η χολή. Τελείωσε. Δεν κέρδισε. Όμως έχουν χάσει.

Έχοντας γίνει σκιά του εαυτού του, ως «άνθρωπος σκιά» έφυγε. Θα ξεχαστεί γρήγορα, επίσης επειδή οι άδοξοι εχθροί του, τους κοιτούν καθώς γερνούν με επαίσχυντο τρόπο, είναι οι πεθαμένοι που περπατούν.

Μια στοργική προσευχή.

Saffron.news


Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/silvio-berlusconi-nemici/ στις Sun, 18 Jun 2023 05:55:04 +0000.