Εκπληκτικό και καιροσκοπικό σχόλιο του οικονομολόγου Giavazzi στην Corriere della Sera: ισχυρίζεται στην πραγματικότητα ότι το ευρωπαϊκό δημόσιο χρέος είναι καλό και σωστό. Στην πραγματικότητα, ο Giavazzi υποστηρίζει τη χρήση του ESM περισσότερο από οτιδήποτε άλλο… Τα πλάγια γράμματα του Liturri
Κάθε μέρα έχει την τιμωρία της. Σήμερα πρέπει να διαβάσουμε το άρθρο του καθηγητή Francesco Giavazzi στην Corriere della Sera, ο οποίος εκτελεί κάτι μεταξύ αναστροφής και τριπλού άλματος με διπλό στρίψιμο.
Οι δικοί μας φοβούνται ότι η Ευρώπη είναι πολύ αδύναμη μπροστά στον Πούτιν που θέλει να ποτίσει τα άλογά του στη Φοντάνα ντι Τρέβι και στην Κίνα του XiJinping που κυριαρχεί στην τεχνολογία που χρησιμοποιούμε καθημερινά.
Πώς θα βγούμε λοιπόν από αυτό; Κάνοντας κοινό χρέος, γιατί ο τελευταίος θα «υποχρέωνε» (ναι, χρησιμοποίησε αυτό το ρήμα) να «συνθέσει αντίθετα συμφέροντα». Ακολουθώντας το παράδειγμα των όσων συνέβησαν στις ΗΠΑ στο τέλος του πολέμου της ανεξαρτησίας από τη Μεγάλη Βρετανία, ο πρώτος υπουργός Οικονομικών Alexander Hamilton.
Και δημοκρατία, κοινοβούλια; Δεν έχει ληφθεί. Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε τη γνώμη για αυτό το θέμα των επαγγελματιών του αντιφασισμού σε ενεργό μόνιμη υπηρεσία που αυτή τη στιγμή ξεφλουδίζουν τα δάχτυλά τους για να σχολιάσουν την υποτιθέμενη λογοκρισία ενός συγγραφέα.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να κάνετε: οπλίστε τους Ουκρανούς για να τους κάνετε να πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο, να οικοδομήσουν μια αυτόνομη άμυνα, να κάνετε έρευνα για την ενεργειακή μετάβαση. Και τότε (άκου, άκου…) « Πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα ότι το χρέος είναι απλώς ένα βάρος που μεταφέρεται στις μελλοντικές γενιές. Εάν το χρέος σήμερα για επενδύσεις θα επιτρέψει στα εγγόνια μας να ζουν σε μια ελεύθερη και αναπτυσσόμενη ήπειρο επειδή βρίσκεται στα σύνορα της τεχνολογίας, η αποπληρωμή του χρέους θα είναι μικρότερη επιβάρυνση. Επίσης, επειδή το δημόσιο χρέος δεν χρειάζεται απαραίτητα να αποπληρωθεί: το σημαντικό είναι να μειωθεί ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ και αυτό εξαρτάται από την ανάπτυξη. Κατά τη λήξη, το δημόσιο χρέος μπορεί πάντα να αποπληρωθεί με επανέκδοση άλλων τίτλων ».
Κοινοτοπίες που έγραφαν εδώ και δεκαετίες οι ελεύθεροι οικονομολόγοι, προτείνονται τώρα χωρίς να χτυπούν το βλέφαρο. Μας έκαναν να ζούμε για δεκαετίες με τους άσχημους, βρώμικους και κακούς μετρητές του δημόσιου χρέους και με τον μύθο της επεκτατικής λιτότητας και σήμερα, ο Giavazzi, με έναν οπορτουνισμό αντάξιο μιας καλύτερης αιτίας, ανατρέπει όλα τα κλισέ και μαζεύει το λουλούδι από το λουλούδι, με τη διαφορά ότι πρόκειται για μαραμένα λουλούδια, που πέρασαν ως φρεσκοκομμένα αγριολούλουδα.
Ο Giavazzi δεν εξηγεί γιατί – δεδομένου ότι το δημόσιο χρέος δεν αποτελεί πλέον πρόβλημα – αυτά τα ίδια πράγματα, υποθέτοντας ότι είναι επιθυμητά, δεν μπορούν να γίνουν σε εθνικό επίπεδο. Υπάρχουν πολλές δεκάδες έθνη στον πλανήτη, μικρότερα από την Ιταλία, που ανταγωνίζονται αποτελεσματικά στις διεθνείς αγορές. Γιατί η Νότια Κορέα και η Ελβετία (δύο τυχαία παραδείγματα, για να μην αναφέρουμε την Ιαπωνία) μπορούν να το κάνουν και εμείς δεν μπορούμε; Και μετά, δεδομένου ότι η ΕΕ υπάρχει από το 1992 και, έκτοτε, αντί να είναι παράγοντας μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας, έχουμε υποχωρήσει μόνο σε διεθνείς συγκρίσεις, σίγουροι ότι το κοινό χρέος θα λύσει τα πάντα; Ο Giavazzi παραδέχεται ότι το Large Brush δεν λειτούργησε, αλλά είναι πεπεισμένος ότι χρειάζεται ένα πολύ μεγάλο, όταν μόνο ένα Large Brush θα ήταν αρκετό.
Αλλά ο Giavazzi μας αποσπά την προσοχή με το δάχτυλο της κοινοτοπίας για το χρέος για να μας πουλήσει το φεγγάρι της ευρωπαϊκής υπηρεσίας χρέους. Μια παλιά εμμονή σε ορισμένους κύκλους, γιατί το πρόβλημα των τρισεκατομμυρίων δημοσίων τίτλων που κατέχει η ΕΚΤ πρέπει να επιλυθεί, κατά ουσιαστική παραβίαση των Συνθηκών. Όμως το κοινό χρέος υπάρχει ήδη και βαρύνει την ΕΚΤ, τον ESM, την ΕΤΕπ, την Ε.Ε.
Δυστυχώς, οι δικοί μας ξεχνάνε να μας πουν ότι πρόκειται για χρέη που συνάπτονται βάσει κοινής αλλά όχι κοινής εγγύησης. Κάθε κράτος απαντά για ένα κλάσμα του συνόλου, χωρίς αλληλεγγύη. Δεδομένου ότι το πραγματικό κοινό χρέος προβλέπει δεσμό αλληλεγγύης, που δεν προβλέπεται από τις Συνθήκες (για να μην αναφέρουμε το γερμανικό Σύνταγμα). Τι νόημα έχει λοιπόν να το μετακινήσεις, χωρίς κοινή εγγύηση;
Ευχαριστώ τον καθηγητή. Δεν αγοράζουμε τίποτα και, αν χρειαστεί, τηλεφωνούμε.
Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/economia/giavazzi-scopre-che-il-debito-pubblico-e-buono-ma-solo-quello-europeo/ στις Sun, 21 Apr 2024 09:51:22 +0000.