Θα εξηγήσω τα γεωπολιτικά προβλήματα που κρύβει ο πόλεμος κατά του σιταριού

Θα εξηγήσω τα γεωπολιτικά προβλήματα που κρύβει ο πόλεμος κατά του σιταριού

Όλες οι επιπτώσεις της στάσης στη συμφωνία για το σιτάρι για τον «Παγκόσμιο Νότο». Η ανάλυση του στρατηγού Carlo Jean

Στις πρόσφατες διεθνείς συναντήσεις, παρατηρείται μια αυξανόμενη δυσαρέσκεια του λεγόμενου «Παγκοσμίου Νότου» προς τη Δύση. Ένας σημαντικός αριθμός χωρών της Νότιας Αμερικής, της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής έχουν αποστασιοποιηθεί από τη δυτική καταδίκη της ρωσικής επιθετικότητας κατά της Ουκρανίας. Προσέγγισε την Κίνα και τα οικονομικά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματά της, ανταγωνιστικά με αυτά του Μπρέτον Γουντς, όπου κυριαρχούσαν οι ΗΠΑ και οι ευρωπαίοι και ασιατικοί σύμμαχοί τους.

Ο ΝΟΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΟΙΤΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΙΝΑ

Αυτό το γεγονός έχει τις βαθιές του ρίζες στον αποικισμό και την εκμετάλλευση του Βορρά προς τα πλούτη του Νότου, που αποδίδει τις δυσκολίες και τις αναποτελεσματικότητες του στους πρώτους, καθώς και στο φθόνο για τον πλούτο και την ευημερία της Δύσης σε σύγκριση με αυτό που κάποτε ονομαζόταν Τρίτος Κόσμος. Πιο πρόσφατα, αυτή η δυσαρέσκεια βρίσκει τις ρίζες της – ειδικά στις κυρίαρχες τάξεις του Νότου, περισσότερο παρά στους πληθυσμούς του – στη δυτική πίεση να υιοθετήσει τις δικές της αρχές και αξίες, ειδικά όσον αφορά τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, στην πίεση για οικολογική μετάβαση, στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και της διαφθοράς, καθώς και στις καθυστερήσεις και τους περιορισμούς που τίθενται στη μεταβίβαση του χρέους κατά του COVID.

Σε αυτό προστίθεται, ειδικά στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή, η δημοτικότητα της Ρωσίας. Επηρεάζεται επίσης από την παρουσία σε διάφορα κράτη της Ομάδας Βάγκνερ , η οποία προστατεύει διάφορα αυταρχικά καθεστώτα από λαϊκές διαμαρτυρίες και απειλές από τους αντιπάλους τους. Η αυτονομία από τις πρώην αποικιακές δυνάμεις αντιπροσωπεύει ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται ευρέως από τα καθεστώτα για την επιβίωση των διεφθαρμένων εξουσιών τους. Χωρίς την προληπτική εξάλειψή τους, οποιοδήποτε «Σχέδιο Mattei» για την Αφρική συνιστά ευσεβή ψευδαίσθηση, καλή για την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, η οποία επιπλέον είναι αντίθετη σε οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια, επίσης επειδή φαίνεται να είναι μια επανεποικία. Η Δύση μπορεί να ενεργήσει μόνο μέσω πληρεξουσίου, χρησιμοποιώντας τη στρατιωτική δύναμη της Αιγύπτου, της Τουρκίας και ίσως της Αλγερίας.

ΤΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

Τα συμφέροντα των διαφόρων δυτικών κρατών δεν είναι μόνο διαφορετικά, αλλά και συγκρουόμενα μεταξύ τους. Για παράδειγμα, ήταν και παραμένουν στο Σαχέλ μεταξύ της Ιταλίας, που ασχολείται κυρίως με την καταπολέμηση της μετανάστευσης στην υποσαχάρια και από τον Κόλπο, και της Γαλλίας, που ενδιαφέρεται για τις εταιρείες εξόρυξης και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Για να επιτύχει τους στόχους του, το Παρίσι χρειάζεται την υποστήριξη των τοπικών φυλών που αποκομίζουν σημαντικά οικονομικά οφέλη από τη διακίνηση μεταναστών. Μέχρι να καταφέρει η Ευρώπη να χαράξει μια ενωμένη αφρικανική πολιτική, θα περιθωριοποιείται όλο και περισσότερο. Η πολιτική της, και όχι από τις κυβερνήσεις, θα καθοριστεί από βιομηχανικούς και μεταλλευτικούς ομίλους. Ο έλεγχος και, πιθανώς, ο περιορισμός της λαθρομετανάστευσης θα αποτελέσει ίσως εξαίρεση, όπως είδαμε στο μεγάλο συνέδριο της Ρώμης. Μπορούν να βασιστούν μόνο, όπως συνέβαινε πριν από την Αραβική Άνοιξη, στην ευρωπαϊκή υποστήριξη της ομάδας των αυτοκρατοριών στη Βόρεια Αφρική, ικανή να συγκρατήσει μετανάστες από το νότο στην έρημο, μέσω του Κέρατος της Αφρικής, από τη νότια Ασία.

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΣΙΤΟΡΙΟΥ

Το τέλος της συμφωνίας για την εξαγωγή ουκρανικού σιταριού (σε συνδυασμό με το ινδικό εμπάργκο στις εξαγωγές ρυζιού) κινδυνεύει να δημιουργήσει σοβαρά επισιτιστικά προβλήματα στις φτωχότερες χώρες και να καταστήσει δραματική τη μεταναστευτική ροή στις ακτές της Μεσογείου. Λίγοι μιλούν για ινδικό ρύζι. Δεν είναι πολιτικά ορθό να το κάνουμε. Η Ινδία δεν μπορεί να κατηγορηθεί, καθώς η υποστήριξή της είναι απαραίτητη για τις ΗΠΑ στην αντιπαράθεσή τους με την Κίνα.

Η αναστολή της συμφωνίας για την εξαγωγή ουκρανικών σιτηρών από λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να υποστηρίξουμε πόσο «κακός» είναι ο Πούτιν. Γίνεται λόγος για την προθυμία του να εκβιάσει τη Δύση, για «πόλεμο κατά του σίτου» ή «πόλεμο πείνας», καθώς και για την επιθυμία του για εκδίκηση για το flop που υπέστη στον «πόλεμο του φυσικού αερίου», που κέρδισε η Ευρώπη επίσης με τη βοήθεια του «Θεού-κλίμα» και τις επιθέσεις των ουκρανικών drones στη γέφυρα του Κερτς και στην ίδια τη Μόσχα. Η καταστροφή σιλό σιτηρών στην Οδησσό διαφημίζεται ως προσβολή για τους λιμοκτονούντες, οι οποίοι επίσης χειροκρότησαν την καταστροφή του Ορθόδοξου Καθεδρικού Ναού της Μεταμόρφωσης της Οδησσού, που εγκαινιάστηκε το 2010 από τον ίδιο τον Κύριλλο, «το παιδί του βωμού του Πούτιν», σύμφωνα με τον Πάπα Φραγκίσκο. Η ρωσική προσπάθεια να αποδοθεί η ευθύνη σε ουκρανικό αντιαεροπορικό πύραυλο που έπεσε εκτός στόχου χαιρετίστηκε με σαρκασμό από όλο τον κόσμο, συνηθισμένο πλέον στα ψέματα του Κρεμλίνου, που μόνο μερικοί από τους δικούς μας «σολονίτες» εξακολουθούν να πιστεύουν.

Περισσότερο από το να χτυπήσει την Ευρώπη, η απόφαση του «κύρη του Κρεμλίνου» να αναστείλει τη συμφωνία για το σιτάρι (στην Ουκρανία υπάρχουν 33 εκατομμύρια τόνοι δημητριακών προς εξαγωγή) πλήττει τα κράτη του Παγκόσμιου Νότου, πολλοί από τους πολιτικούς ηγέτες των οποίων συγκεντρώνονται στην Αγία Πετρούπολη για την ετήσια σύνοδο κορυφής Ρωσίας-Αφρικής. Ακόμη και αν προς το παρόν η απόφαση του Πούτιν δεν οδήγησε σε ιδιαίτερες αυξήσεις τιμών και μειώσεις των προμηθειών, η κριτική δεν γλίτωσε. Περίεργο που το Κρεμλίνο δεν το είχε προβλέψει. Η αντίδραση ήταν σχεδόν πανικός. Ο Πούτιν προσπάθησε να αποδώσει την ευθύνη στη Δύση, η οποία φέρεται να αρνήθηκε στις ρωσικές τράπεζες το σύστημα SWIFT διεθνών διατραπεζικών πληρωμών (το οποίο κανείς δεν είχε υποσχεθεί). Πρότεινε επίσης ένα «κόλπο» για την προμήθεια ρωσικών σιτηρών σε χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες λόγω της έλλειψης ουκρανικών σιτηρών: θα πληρωνόταν από τα Εμιράτα και θα δινόταν στην Τουρκία, η οποία θα φρόντισε για τη διανομή τους. Η πρόταση φαίνεται να προκάλεσε κέφι στους παρευρισκόμενους Αφρικανούς. Κάλεσαν τον Πούτιν να ανακαλέσει την απόφασή του, ενδεχομένως με αυστηρότερους ελέγχους στο κέντρο ΟΗΕ-Ρωσίας-Τουρκίας στην Κωνσταντινούπολη, έστω και μόνο για να «σώσει το πρόσωπο».

Τέλος, ο Πούτιν «σκαρφαλώνει» για να αποφύγει άλλη μια «αποτυχία». Δύσκολα μπορεί να το αποφύγει. Η «αφρικανική» πολιτική της, κεντρικής σημασίας για την επιστροφή της Ρωσίας σε μια μεγάλη παγκόσμια δύναμη, θα εξαρτάται όλο και περισσότερο από την παρουσία του Ομίλου Wagner – υποθέτοντας, αλλά όχι δεδομένο ότι το αφεντικό του δεν έχει τρελαθεί και πραγματικά αποφάσισε να κινηθεί προς τη Βαρσοβία – όπως φαίνεται να είπε στον Λουκασένκο.

Η ΔΥΣΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ

Εάν η Δύση είχε πολιτικούς ηγέτες με την ιδιοσυγκρασία εκείνων που είχαν κατακτήσει τις αυτοκρατορίες της, η απειλή του Πούτιν να βυθίσει πλοία που πλέουν από και προς τα ουκρανικά λιμάνια θα αποτελούσε μια μεγάλη ευπάθεια για τη Ρωσία που η Δύση θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί εάν ο Πούτιν επιμείνει στην απόφασή του. Με το κύρος του αλλά και με τη διαγραφή μέρους των χρεών του Νότου, θα μπορούσε να πείσει κάποιους πρόθυμους να οργανώσουν μια συνοδεία πλοίων με τις σημαίες του «Παγκοσμίου Νότου» και να τα στείλουν στα λιμάνια της Ουκρανίας, ίσως με ψηφοφορία της Συνέλευσης του ΟΗΕ ζητώντας από το ΝΑΤΟ να την προστατεύσει. Ο Πούτιν θα έκανε πραγματικά τη φιγούρα του «παγκόσμιου ηλίθιου», όπως πιστεύουν πολλοί πλέον, με όλο τον σεβασμό στον κοινωνιολόγο Ορσίνι. Θα πρέπει να το σκιαγραφήσει, καλύπτοντας την πλάτη του με τη συνηθισμένη διακήρυξη του Μεντβέντεφ για την απειλή της προσφυγής στην πυρηνική ενέργεια. Κακό για εκείνον, ρισκάρει μόνο μια «φάρσα στο αυτί» από τον όλο και πιο ανυπόμονο Xi Jinping. Οι σκεπτόμενοι τοπικοί στρατηγικοί «καθαροί» δεν θα πειστούν γι' αυτό και θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν ότι τα όπλα -συμπεριλαμβανομένου του σιταριού- πρέπει να σιωπούν, για να δημιουργηθεί χώρος για μια διαπραγμάτευση της οποίας «ουρλιάζουν» την αναγκαιότητα, αλλά όχι τις προϋποθέσεις και τις πιθανές εναλλακτικές λύσεις. Μόνο ο Αρχιεπίσκοπος Zuppi – που ξέρει ότι για να γίνει ειρήνη χρειάζεται να έχεις μελετήσει και κατανοήσει τι είναι ο πόλεμος και τους μηχανισμούς του – σιωπά και προσπαθεί να κάνει ό,τι είναι δυνατόν.


Αυτή είναι μια αυτόματη μετάφραση μιας ανάρτησης που δημοσιεύτηκε στο Start Magazine στη διεύθυνση URL https://www.startmag.it/mondo/accordo-grano-sud-globale/ στις Tue, 25 Jul 2023 09:39:03 +0000.